In The Apprentice zien we Sebastian Stan op meesterlijke wijze transformeren in een jonge Donald Trump, een rol waarin hij niet slechts de oppervlakkige trekjes van de voormalig president uitbeeldt, maar dieper graaft naar de onzekerheden die Trump tot op het wereldtoneel hebben gebracht. De film van de Iraans-Deense regisseur Ali Abbasi biedt een kijk in de opkomst van Trump in de jaren ’70 en ’80, een periode waarin hij aan de zijde van zijn mentor Roy Cohn—intens geacteerd door Jeremy Strong—de kneepjes van het harde zakenleven leerde.

Wat The Apprentice onderscheidt van andere biopics en biografieën is de menselijkheid die door de cinematografie sijpelt. Hoewel de film bepaalde momenten uit Trumps vroege leven fikseert of fictionaliseert, zoals vermeld in de openingsdisclaimer, weet Abbasi een intrigerende balans te vinden. Stan’s Trump is geen karikatuur, maar een onzeker en soms naïef figuur die zoekende is naar succes en validatie, vooral in de ogen van zijn hardvochtige vader. Roy Cohn vult die leegte met zijn agressieve en moreel twijfelachtige adviezen, en samen vormen zij een fascinerend duo. De mentor-leerling dynamiek tussen hen is niet alleen boeiend, maar ook cruciaal voor Trumps verdere ontwikkeling. Zonder expliciet commentaar te geven, laat Abbasi het publiek zelf reflecteren op de parallellen met de huidige Trump.

De eerste helft van de film is bij vlagen duister komisch, waarbij Cohns schaamteloze levensstijl en Trump’s groeiende bewondering voor zijn mentor worden uitvergroot. Jeremy Strong brengt een hypnotiserende energie in de rol, en de chemie tussen hem en Stan houdt de kijker geboeid. Toch blijft de film ook een kritische reflectie op macht en de corruptie die ermee gepaard gaat, zonder politiek oordel te vellen.

In de tweede helft verliest de film iets van zijn scherpte wanneer het narratief verschuift naar Trumps zakelijke hoogte- en dieptepunten. Wat echter blijft hangen is de tragiek van een man die zijn menselijkheid lijkt te verliezen in zijn jacht op succes. Abbasi vermijdt om in psychologische analyses te duiken, maar je voelt dat de film subtiel naar grote klassieke thema’s knipoogt.

Hoewel The Apprentice mogelijk niet diep in de psyche van Trump duikt, biedt het een fascinerende, soms melancholische kijk op hoe een jongeman zijn ziel langzaam verliest. Het is een film die je aan het denken zet over de dunne lijn tussen succes en leegte, en daarmee biedt het net wat meer dan de gebruikelijke politieke satire.