In Mickey 17, de nieuwe film van Bong Joon-Ho, speelt Robert Pattinson een man, Mickey Barnes, die uit financiële noodzaak deelneemt aan een gedurfde ruimte-expeditie. Zijn functie binnen deze missie is het zijn van een expendable: een persoon die als het ware bedoeld is om te falen. Hij voert gevaarlijke taken uit, zoals het testen van vaccins, met het vooruitzicht om te sterven, om vervolgens weer opnieuw te worden geprint. De eerdere versies van Mickey, van versie 1 tot en met 16, delen dit noodlot, totdat Mickey 17 op mysterieuze wijze weet te overleven.

Terwijl dit verhaal zich ontvouwt, wordt de rest van de bemanning aan boord van het ruimteschip in de greep gehouden door hun leider, een mislukte politicus turned cult-leader (weet Donald Trump dat hij in deze film speelt?). Bong Joon-Ho slaagt erin om zowel de bemanning als de leider te portretteren als volslagen chaotisch en naïef. Dit deed me denken aan de kinderlijke dwarrelwereld van Asteroid City van Wes Anderson, maar dan met een vleugje fascistische absurditeit. Met enorme humor laat Mickey 17 zien hoe wij mensen vaak geen idee hebben wat we aan het doen zijn, vooral niet in de ruimte of op een andere planeet. 

Daarnaast speelt er nog een schitterend liefdesverhaal een grote rol in Mickey 17. Voor Mickey en Nasha, een veiligheidsagent, is het liefde op het eerste gezicht. De onhandigheid en eigenaardigheid van Mickey en de dominantie en speelsheid van Nasha zorgen voor een enorme chemie. Ik heb zelf echt een zwak voor films waarin een jongen eigenlijk alleen maar zijn vriendin kan bewonderen (denk aan Scott Pilgrim vs. The World). 

Nasha, gespeeld door Naomi Ackie, levert een ontroerende performance waarin ze echt de regie pakt. Op een bepaald moment in de film komt ze met een krachtig monoloog waarin eindelijk gezegd wordt wat velen van ons denken over de Trumps in de wereld. Robert Pattinson zelf bewijst ook maar weer eens wat een veelzijdige acteur hij is. Voor elke film waarin hij speelt heeft hij een nieuw accent of vervormt hij zijn stem, denk bijvoorbeeld aan The Boy and the Heron. 

Ik heb enorm genoten van Mickey 17: van de romantiek, de subtiele humor die soms verre van subtiel is, tot de indrukwekkende world-building die deze film zo uniek maakt. Je kunt echt merken dat Bong Joon-Ho enorm veel lol heeft gehad met het maken van deze film (ik hoorde zelfs ergens een Wilhelm Scream) en ik kan alleen maar hopen dat hij een soortgelijke printer kan creëren voor zichzelf, zodat hij voor eeuwig zijn meesterwerken kan blijven maken.

Geschreven door Maja van de Griendt