In mei 2025 presenteerde de Amerikaanse regisseur India Donaldson haar langverwachte speelfilm Good One. Deze ingetogen maar geladen vertelling volgt de zeventienjarige Sam (vertolkt door Lily Collia) tijdens een wandeltocht in het boslandschap, vergezeld door haar vader Chris en zijn beste vriend Matt. De ongewone samenstelling van personages vormt de kern van de spanningsopbouw en karakterontwikkeling binnen de film. Donaldson slaagt in het combineren van subtiele karakterontwikkeling met een uiterst doordachte visuele stijl, waarbij de natuur een spiegel wordt voor de psychologische landschappen van de personages.

De film opent met een minimale expositie, waardoor de kijker vanaf het begin wordt uitgenodigd om actief betekenis te construeren. Donaldson kiest ervoor om veel informatie impliciet te houden: dialogen zijn spaarzaam en geladen en de interacties worden vaak doorsneden met opnames van de natuur. De cinematografie, die rust en contemplatie oproept, contrasteert met de onderhuidse spanningen tussen de personages. De mise-en-scène is minimalistisch maar suggestief en sluit naadloos aan bij Donaldsons thematische intentie: emoties worden niet uitgesproken, maar in beeld gevangen. De montage accentueert deze strategie: de shift verandert van de personages en hun dialogen naar beelden en geluiden van de natuur, dit geeft de kijker de kans om te fantaseren over de motivatie achter bepaalde interacties.

De keuze om het verhaal te situeren in de Amerikaanse natuur is thematisch geladen. De bossen vormen niet enkel het decor, maar functioneren als een psychologische transitieruimte waarin het stedelijke, sociale masker kan afvallen. Voor Sam is deze ruimte tegelijkertijd bevrijdend en beangstigend. Ze wordt geconfronteerd met twee volwassen mannen met wie ze normaliter geen diepe band onderhoudt. Door de afzegging van een vierde groepslid is ze volledig op hen aangewezen, wat de afhankelijkheid en kwetsbaarheid van haar positie benadrukt. De spanningen die hieruit voortvloeien zijn niet eenduidig of overdreven dramatisch uitgewerkt, maar manifesteren zich via stiltes, ontwijkende blikken en subtiele gedragsveranderingen.

De relatie tussen Chris en Matt wordt gaandeweg complexer: Chris is introvert, sociaal onhandig en lijkt emotioneel geremd. Matt daarentegen is aanvankelijk opgewekt en open, maar draagt zichtbaar onverwerkt verdriet met zich mee. Samen belichamen ze verschillende vormen van mannelijke kwetsbaarheid en tekortschieten. Donaldson toont hoe beiden, ondanks hun vriendschap, worstelen met onvermogen tot verbinding, zowel met elkaar als met Sam. Interessant is dat beiden terugkijken op mislukte liefdesrelaties, zonder zichzelf verantwoordelijk te achten. Dit zelfinzicht wordt in twijfel getrokken naarmate Sam hun vanzelfsprekende wereldbeeld confronteert met haar eigen ervaringen.

Sam fungeert in de film als zowel bevorderaar als spiegel. Haar perspectief op relaties, seksualiteit en volwassenheid wijkt af van dat van haar mannelijke reisgenoten en dwingt hen tot zelfreflectie. De spanning tussen haar kwetsbaarheid als tiener en haar scherpzinnigheid als observator vormt een van de belangrijkste drijfveren in het narratief. In een van de belangrijke scènes vertelt Matt aan Chris dat hij een “good one” heeft aan Sam. Deze opmerking, ingegeven door teleurstelling in zijn eigen kind, wordt door Sam ervaren als een zeldzaam moment van erkenning. Gedurende de film blijkt immers dat zij en haar vader een afstandelijke, weinig communicatieve relatie hebben. Het is pas na veel ongemak en conflict dat Chris aangeeft zijn dochter beter te begrijpen, een ontwikkeling die zowel pijnlijk als hoopvol is.

Een van de krachtigste verhaallijnen in de film betreft het thema van seksuele intimidatie. Tijdens een van de avonden op de tocht maakt Matt een seksueel getinte opmerking richting Sam. De scène is op uiterst terughoudende wijze geregisseerd, zonder expliciete veroordeling, maar met een overduidelijke morele lading. Sam is minderjarig; Matt is een volwassen man en bovendien een vriend van haar vader. Donaldson toont niet alleen het ongemak van het moment zelf, maar vooral de nasleep ervan: Sam twijfelt, worstelt met haar gevoelens, maar besluit zich te wenden tot haar vader. Zijn reactie is teleurstellend. In plaats van steun te bieden, vraagt hij haar de harmonie van de reis te bewaren. Hiermee plaatst hij de verantwoordelijkheid voor de sfeer – en impliciet voor het gedrag van Matt – bij Sam, een mechanisme dat in veel patriarchale structuren herkenbaar is.
Sam besluit vervolgens om op subtiele wijze ‘wraak’ te nemen. Ze neemt afstand, trekt zich terug en laat zien dat ze haar eigen morele kompas volgt, ondanks het gebrek aan steun van haar vader. In de slotscène blijkt dat Chris haar actie heeft begrepen, maar het blijft onduidelijk of dit leidt tot daadwerkelijke actie of confrontatie met Matt. Donaldson laat de vraag onbeantwoord: kiest Chris voor zijn dochter of voor de veiligheid van zijn langdurige vriendschap? Deze meerduidigheid is frustrerend, maar juist daardoor waarheidsgetrouw. Het weerspiegelt een maatschappelijke realiteit waarin erkenning zelden leidt tot een concrete verandering en waarin vrouwelijke ervaringen vaak slechts gedeeltelijk serieus genomen worden.

Good One is daarmee veel meer dan een karakterstudie of een ouder-kind-drama. Het is een subtiele, diepgaande reflectie op generatieverschillen en de grenzen van empathie. Donaldsons keuze voor een minimalistische stijl versterkt de thematiek; door te vertragen en stiltes te laten bestaan, nodigt ze de kijker uit tot reflectie. De film vermijdt grote verklaringen en kiest in plaats daarvan voor nuance en gelaagdheid. Good One weet met scherpzinnige precisie de ervaring van jongvolwassen vrouwen in beeld te brengen. Van alledaagse fricties, zoals kritiek op rijvaardigheid, tot de diepere systemische thema’s van machtsverhoudingen en seksuele grensoverschrijding.

Geschreven door Anika de Ree