Celine Song, de vrouw achter het meesterwerk Past Lives (2023), een van de meest indrukwekkende romantische drama’s van de laatste decennia. Song slaat in 2025 een verrassende nieuwe weg in het genre van de romantische komedie met haar nieuwste film Materialists. De film is op het eerste gezicht een typische Amerikaanse romcom over matchmaking, liefde en geld. Toch weet Song, samen met een sterrencast bestaande uit Dakota Johnson, Pedro Pascal en Chris Evans, een film te creëren die veel meer is dan alleen oppervlakkig entertainment. De casting is opvallend, maar slim gekozen: Dakota Johnson, bekend van de Fifty Shades-trilogie, draagt de film met haar vertrouwde combinatie van kwetsbaarheid en kracht. Pascal en Evans, twee mannen die op verschillende manieren vrouwelijke verlangens representeren, versterken de spanningsvelden rondom aantrekkingskracht, macht en materialisme. Deze drie iconen van mijn generatie, één die opvalt doordat hij is gefilmd vanuit de female gaze, worden op een vernieuwende manier ingezet om een eigentijdse interpretatie van romantiek en verlangen neer te zetten. Dat maakt Materialists voor mij een verfrissende kijkervaring. Niet alleen omdat het door een regisseuse is gemaakt, maar ook omdat het vrouwelijke perspectief op liefde, verlangen en macht daadwerkelijk voelbaar is in elke scène.

Hoewel ik eerlijk moet toegeven dat het genre van de romantische komedie meestal niet mijn voorkeur heeft, wist deze film me toch positief te verrassen. Dat komt vooral door de manier waarop Song het genre ondermijnt en verrijkt. De film portretteert Lucy (gespeeld door Johnson), een vrouw die werkt voor een matchmakingbedrijf dat zich richt op het koppelen van vrouwen aan waardevolle mannen. Dat op zich is al een fascinerend uitgangspunt, maar Song weet het geheel verder te verdiepen door de wereld van daten te tonen door het perspectief van een vrouw. De mannen in de film worden niet eenduidig geïdealiseerd; sommigen zijn ronduit oppervlakkig en veeleisend, terwijl anderen juist overdreven geromantiseerd worden, zoals het personage van Pedro Pascal, dat charismatisch, rijk en aantrekkelijk is. Zijn perfectie wordt echter aangetast door het onthullen van een cosmetische beenverlenging, een manier om het beeld van onfeilbare mannelijkheid te deconstrueren. Op die manier daagt Song traditionele ideeën over mannelijkheid en verlangen uit. Haar benadering voelt realistischer en herkenbaarder dan de standaard romcom-benadering, waarin vaak alles wordt geromantiseerd. Als vrouw voelde ik me meer gezien in deze film, juist omdat de gebreken van het daten, het ongemak, de teleurstellingen, de verwachtingen, niet worden verzwegen, maar juist expliciet worden benoemd.

Een van de krachtigste thema’s in de film is seksuele grensoverschrijding. Een cliënte van Lucy wordt in een date-situatie geconfronteerd met aanranding, een reëel en urgent probleem binnen de hedendaagse datingwereld. Het feit dat Song dit aandurft binnen het kader van een romantische komedie vind ik bewonderenswaardig. Wat ik echter minder sterk vond, was de manier waarop het matchmakingbedrijf hiermee omgaat: het incident wordt vrijwel gelaten afgedaan met de boodschap dat dit soort dingen “nu eenmaal gebeuren” in onze samenleving. Dat voelde teleurstellend, zeker omdat het bedrijf zich profileert als vrouwgericht. Toch is het Lucy’s persoonlijke reactie die hoop geeft: zij probeert haar cliënt actief te steunen en serieus te nemen. Deze tegenstrijdigheid binnen het bedrijf en Lucy’s persoonlijke groei maken het geheel complexer, wat het verhaal juist gelaagder en realistischer maakt. Het is voor mijn gevoel zeldzaam om een romcom te zien waarin zulke maatschappelijke thema’s zo helder en eerlijk worden belicht.

Wat Materialists daarnaast interessant maakt, is het centrale thema van materialisme, niet alleen in financiële zin, maar ook als levenshouding en liefdesideaal. De titel zegt eigenlijk alles: liefde, zoals Lucy die ervaart, is vaak onlosmakelijk verbonden met status, luxe en macht. Song stelt op scherpe wijze de vraag of het verkeerd is om voor rijkdom te kiezen in de liefde. De film maakt ruimte voor de gedachte dat het zoeken naar een rijke partner geen oppervlakkige keuze hoeft te zijn, maar juist een bewuste, strategische en zelfs feministische daad kan zijn. Lucy ziet haar liefdesbelang aanvankelijk als een soort “zak geld”, iets wat tegelijkertijd grappig en pijnlijk is. Deze houding dwingt de kijker na te denken over de rol van economische afhankelijkheid binnen moderne relaties, ook voor mensen die zichzelf als onafhankelijk zien. Song creëert gedurende de film een dilemma: Lucy krijgt de keuze tussen de rijke en verzorgde man (Pascal en haar ex (Evans), een man zonder duidelijke richting in zijn leven. De laatste optie vond ik zelf nogal problematisch. Waarom zou een vrouw ervoor kiezen om terug te keren naar haar ex, terwijl het in het verleden duidelijk mis is gelopen, terwijl ze ook kan kiezen voor liefde en financiële zekerheid.  De film roept met deze tegenstelling vragen op over wat we werkelijk zoeken in liefde: stabiliteit, passie, of misschien wel allebei. Song nodigt de kijker uit om na te denken over wat de ‘juiste keuze’ eigenlijk betekent, ook al is die keuze dus niet voor iedereen hetzelfde. 

Een van de meest opvallende momenten in de film is de beginscène, Lucy komt hier later op terug en vraagt zich af waarom de allereerste mensen ooit besloten om te trouwen. Zonder matchmaking-algoritmen, zonder financiële belangen, maar puur uit liefde. Die reflectie werkt als rode draad door de film en werpt vragen op over het begrip ‘huwelijk’ zelf. Lucy stelt op een gegeven moment dat een huwelijk in feite een zakelijke overeenkomst is, een gedachte die door de film heen wordt gespiegeld in de extravagante bruiloften die voorbijkomen. Dat zette me aan het denken: hoe materialistisch is het huwelijk eigenlijk geworden? Gaat het nog wel om liefde, of vooral om de uiterlijkheden, de symboliek, het spektakel? In de slotscène kiest Lucy ervoor om haar eigen huwelijk bescheiden te sluiten in een gemeentekantoor, samen met andere stellen die het ook zonder franje doen. Dat moment voelt als een duidelijke breuk met haar eerdere materialistische zelf, en misschien is dat precies het punt dat Song wil maken: dat echte liefde niet te koop is. Toch blijf ik bij mijn eerdere gedachte: een beetje materialisme is niet per se verkeerd. Misschien is de kracht van de film juist dat het dit debat opent, zonder een eenduidig antwoord op te leggen.

Geschreven door Anika de Ree