Badend in het zweet en met een bonkend hart danst Bojan schokkend op The Prodigy’s ‘Smack my bitch up’. Hij is niet komen opdagen op zijn werk, waar zijn baas Sloba geïrriteerd op hem wachtte. Dit terwijl actrice Ana beheerst haar benen scheert met achter haar een levensgrote filmposter met haar gezicht erop. Het zijn situaties die vandaag de dag in Amsterdam niet zouden opvallen. Alleen is dit het jaar 1999 in Belgrado. Het jaar waarin de NAVO bommen en raketten losliet op het voormalige Joegoslavië. Want terwijl Bojan, Sloba, Ana, en nog heel veel andere Joegoslaviërs, hun normale leven proberen te blijven volgen, gaat het luchtalarm meer dan eens af. In de film The Sky Above Us, probeert regisseur Marinus Groothof de wil en uitdaging om door te kunnen gaan met het normale leven te illustreren.

Dit met prachtige beelden van de verschrikkelijke bombardementen en muziek die zo mooi is, maar je tegelijkertijd ook het gevoel geeft dat je zelf bang moet zijn voor bommen die je leven helemaal zullen omgooien. Voor veel mensen is dit gevoel gelukkig erg onbekend. De meesten van ons, en dan ook nog eens alleen de mensen die toen überhaupt oud genoeg waren om het nieuws te volgen, kennen alleen maar de nieuwskoppen uit de krant of de beelden die Philip Freriks heeft laten zien. Maar niemand kent de mensen. Niemand weet hoe het leven daar verder ging. En dat is wat deze film zo interessant maakt.

Natuurlijk verandert deze film niet alles. De drie hoofdpersonen van de film lijken totaal anders. Ze hebben verschillende leeftijden, verschillende banen en verschillende manieren om de oorlog door te komen. Toch blijken ze meer met elkaar gemeen te hebben dan je in eerste instantie denkt. Niet alleen worden hun levens in het verhaal met elkaar verweven, maar ze proberen ook allemaal de oorlog te ontkennen. Het gevaar, de angst en de gevolgen ervan denken ze te kunnen vermijden, maar niemand lukt dit. Wat een goed uitgangspunt is voor deze film, maar helaas is dit de enige verdieping die de personages krijgen. De andere verhaallijnen over hun liefdesleven en vriendschappen worden alleen maar vlak belicht en de personages lijken zelf, behalve hun verhaal, ook niet veel ontwikkeling door te maken.

Toch is deze film zeker de moeite waard. Buiten dat de film je ogen en oren een plezier doet, leer je er ook echt wat van. En waar The Sky Above Us misschien wel nog beter in is, is dat het je stimuleert om er via andere kanalen nog meer over te leren. Hopelijk zorgt dit ervoor dat we de geschiedenis van andere landen dan onze buurlanden leren kennen en dat we beseffen dat, nog niet zo lang geleden, mensen die in principe dezelfde hobby’s en banen hadden als wij in angst moesten leven van bommen en dat je de volgende keer dat je naar Smack my bitch up luistert, even denkt aan onze vrede en vrijheid in Nederland.

Geschreven door Charley Spaan