Deze recensie is geschreven door Shahine El-Hamus, in het kader van Rialto’s jongerenproject NEXT. In dit project biedt Rialto een podium aan middelbare scholieren die (voor het eerst) een eigen korte film maken en waarbij ze meer verdieping krijgen door het volgen van workshops zoals scenario, filmanalyse en recensie schrijven. Aan het einde van het (school)jaar worden de eigen gemaakte films in de grote zaal van Rialto vertoond. Tijdens de workshop recensie schrijven schreven de leerlingen een recensie over Edmond, een korte film geregisseerd door Nina Gantz. Daarbij heeft Shahine een plekje hier op LA RIOT gewonnen voor zijn recensie over Edmond!

Depressief loopt hij door het bos op weg naar het einde van zijn leven, hij heeft een touw om zijn middel en een rotsblok daar aan vast.  Zelfmoord lijkt de enige optie.
Dat is wat door Edmonds hoofd spookt, terwijl hij zittend aan een meertje in het bos terugdenkt aan alle keren dat hij net iets te veel zijn liefde voor mensen heeft geuit.

De korte eindexamen film van Nina Gantz zag ik maandag 20 juni voor de derde keer op het grote doek, mijn broer heeft namelijk ook aan de National Film and Television School in London gestudeerd. Ik heb dus mogen zien hoe zij deze film heeft kunnen maken in de studio’s van deze school en heb ook haar première en uitreiking bij mogen wonen. Dit keer ben ik met mijn school (IVKO te Amsterdam) gegaan. Ik had verwacht dat het ongeveer hetzelfde zou zijn als de vorige twee keer dat ik deze film heb mogen bewonderen. Maar dat was absoluut niet het geval, de eerste twee keren heb ik vooral veel gelachen en vond ik het een hele komische film. Dit keer was het echt heel anders, ik heb helemaal niet gelachen en betrapte mezelf erop ook nog een traan te hebben gelaten op het einde. Ik liep de bioscoop uit met een diep, somber gevoel en vond het serieus jammer en zonde dat Edmond zelfmoord had gepleegd. Blijkbaar heb ik dus zo erg meegeleefd met poppetjes van stof. Ik had niet verwacht dat dat zou gebeuren, maar ik vind dat juist een heel groot compliment naar Nina toe!

Ik vond het heel knap dat, ondanks dat het een animatiefilm is, de personages zo goed tot leven zijn gekomen. De gezichten en uitdrukkingen van de personages zijn getekend met de computer en vervolgens op de gezichten van stof geprojecteerd. Ikzelf vind dat heel goed werken, daardoor krijg je bijvoorbeeld veel meer emotie in de gezichten. De film is natuurlijk ook stop motion gefilmd (een van de weinige films waarbij dit overigens helemaal niet opvalt of stoort), er zit heel veel tijd in deze film en dat is te zien.
Er zit een scène in de film waarin Edmond ontdekt dat hij mensen wel heel lief vindt en in die scène vind ik de muziek geniaal gebruikt. Nina heeft daarvoor een Engels kinderkoor gebruikt. Die scene heeft iets heel angstaanjagend. Dat vind ik prachtig. Qua montage vind ik de film ook enorm goed gelukt, bijvoorbeeld het vallen in nieuwe flashbacks: Edmond valt als het ware terug in de tijd, ik vind dat heel opvallend aan de montage. Complimenten!

Samengevat vind ik deze film meer dan geslaagd en ik durf dan ook volmondig te zeggen dat ik het een van de mooiste animaties vind die ik ooit heb gezien. Ik wil Nina ook heel erg feliciteren met het winnen van haar BAFTA award, meer dan terecht, en als je mij een week lang kan laten twijfelen over het feit of ik nou moet lachen om deze film of juist huilen, dan verdien je van mij ook een BAFTA award!  Ik ben er nu trouwens uit, een lach en een traan…