“Moederneuker, zusterneuker… waarom nooit vaderneukster, of zoonneukster?” – Bijli

Vier vrouwen in West-India proberen een eigen leven te leiden in het verstikkende web van een door conservatieve mannen geregeerde samenleving. Dat is het plot van Parched, de nieuwste film van Leena Yadav (Shabd, Teen Patti). Een bijzondere mix tussen feelgood en drama waarbij de afschuwelijke levens van vrouwen in traditioneel India centraal staan.

De titel van de film, ‘Parched’ (Uitgedroogd), slaat op zowel de troosteloze streek als de onderdrukte seksuele behoeftes van de vrouwen die het bevolken.                                        Rani is 32 jaar oud en is al vijftien jaar niet meer door een man aangeraakt. Lajjo’s seksleven is vreugdeloos, angstig, gebaseerd op mishandeling. Bijli heeft geen keuze dan iedere bezoeker met geld op zak te bevredigen. Janaki leidt geen gelukkig bestaan als dienares van haar jonge man, die drank bovenaan zijn prioriteiten heeft staan. De vrouwen ontmoeten elkaar in een zoektocht naar seksuele bevrijding en naar een grotere, fundamentelere vrijheid waarin ze als persoon meer zijn dan de tactisch verworven buit van een andere familie.

Zie het als een lofzang op feminisme in een wereld waar je haren knippen gezien wordt als een strafbare daad. Een wereld van dorre verlatenheid, waarin het de mensen zijn die het kleur moeten geven. Soms blijft de camera nog even stilstaan nadat een bonte bus het frame verlaat, en zinkt de leegte van het landschap in. Met steeds kortere intervallen vervallen de kleurige gewaden en felle lichten tot een schaarse façade, die met moeite de kille woestenij verbloemt waarin de hoofdpersonages verstikken.

Leena Yadav regisseerde deze intieme, aangrijpende film. Dit is haar derde werk, maar haar stijl voelt aan als dat van een doorgewinterde regisseur. Prachtige beelden van het droge India en een uitstekend organische cast voltooien in het doel de cultuur en routines van het gebied voelbaar te maken. Er wordt niets tentoongesteld in deze film, ieder shot van mandenmakers en geitenhoeders komt als toevallig over, wat de setting des te geloofwaardiger en toegankelijker maakt. Ze weet je telkens op je gemak te laten voelen bij de hoofdpersonen die uit besluiteloosheid voor optimisme hebben gekozen, en slaat je dan van voren in het gezicht met de harde werkelijkheid van misbruik en woede. De humor tussen deze scènes door maakt het geheel te behappen en werkt verrassend goed om de choquerende gebeurtenissen te zalven.

Een getalenteerde regisseur, vier waar gebeurde, complexe verhalen en een pijnlijk actuele problematiek. Als dit je aanspreekt valt er veel uit deze film te halen.

Geschreven door August de Leeuw