Het is maar een eenvoudige lunch. Met de familie. Zo lijkt Louis zichzelf moed in te praten in de trailer. Toch bedriegt de schijn in Juste La Fin du Monde. Onder de dikke make-up laag van zijn moeders gezicht gaan diepe emoties schuil. De fraai uitgestalde borrelhapjes zijn onvoldoende om de spanningen in de familie te verdoezelen. Louis is dan ook twaalf jaar niet thuisgekomen. Waarom hij er nu wel is, blijft een raadsel voor zijn moeder, broer en zus. Wat zij niet weten is dat hij terminaal ziek is.

Net zoals in zijn meesterwerk Mommy trekt regisseur Xavier Dolan ook in Juste La Fin Du Monde alle registers open. Zijn kenmerkende bombastische stijl is net als de make-up van de moeder in de film. Felle contrasterende kleuren schreeuwen om de aandacht, omgeven in glossy licht wat doet denken aan een commercial. De vlugge beelden worden gecomplimenteerd met een soundtrack vol popmuziek die niet zou misstaan op het Eurovisie Songfestival. Het hoogtepunt is de overgang van gesprek in de keuken naar nostalgische beelden uit Louis’ jeugd onder begeleiding van oude europop hit Dragostae Din Tei.

Toch stijgt in deze overdrijving de kitsch tot transcendentale hoogtes. Karakters worden op gevoelige wijze in beeld gebracht. Hun dilemma’s komen echt over, juist doordat zij zo onecht in beeld worden gebracht. Alsof zij vastzitten in een wereld die niet de hunne is. Louis’ wroegingen, Antoines frustraties en Suzannes fascinaties worden zo op subtiele wijze door de kijker geïnternaliseerd.

Helaas weet Juste La Fin Du Monde niet tot dezelfde hoogtes te komen als Mommy. Waar de kenmerkende felle en luide discussies in laatstgenoemde film duidelijk zijn terug te koppelen op de motivaties van de karakters, blijft dit in deze film achterwege. Het lijkt alsof hier harde ruzies worden gevoerd omwille van het voeren van harde ruzies. Alsof harde ruzies per definitie gelijk zijn aan emotionele diepgang. Louis’ motivatie blijft echter te obscuur om echt te kunnen doorgronden wat de gehele familie aan het doormaken is. Antoines vrouw Catherine, gespeeld door Marion Cotillard, verlegt bovendien het onechte van de filmstijl naar de acteerprestaties. Zij brengt Catherine ongeloofwaardig in beeld, door de gehele film op overdreven wijze geen zin af te kunnen maken.

Al sinds het begin van zijn carrière is Xavier Dolan een scenarioschrijver en regisseur die graag risico’s neemt om de emoties van zijn karakters zo invoelbaar mogelijk te maken. Het leidt tot veel schoten die niet altijd raak zijn. De innemende chaos in zijn films gaat altijd tot de rand. Bij Juste La Fin Du Monde slaagt hij hier maar deels in. Ondanks dat zijn kenmerkende stijl net zo sterk werkt als in Mommy, blijft het spervuur van familieruzie te afstandelijk en onecht om werkelijk mee te gaan in iedereens problemen.

Geschreven door Sjoerd van Wijk