“Shit, I cry so much sometimes, I feel like Imma just turn to drops.”

De kleine, schuchtere Chiron groeit op in een achterstandswijk van Miami. Zijn moeder is verslaafd aan crack en is meer bezig met het halen van haar volgende kick dan met de zorg voor haar zoontje. Op een dag treft Juan, een drugsdealer uit de buurt, de jongen aan in een dichtgetimmerd huis. Hij is het tegenbeeld van Chiron: een grote, gespierde man, die ontspannen door de buurt wandelt alsof hij er al jaren de baas is. Juan neemt de zorg voor de jongen op zich en blijkt een rolmodel voor hem te zijn. Hij hoort Chirons problemen aan, leert hem hoe hij moet zwemmen, en biedt hem een veilige thuisbasis.

De jonge Chiron maakt in Moonlight, de veelgeprezen film van Barry Jenkins, verschillende transformaties door. Niet alleen zien wij hoe zijn uiterlijk door de jaren heen verandert, maar ook hoe hij zijn gedrag aanpast aan de extreme situaties waarin hij zich bevindt. Hoewel Chiron vreselijke dingen doormaakt, is de stemming van de film hoopvol. Het blauwe licht dat de een deprimerende stemming dreigt te veroorzaken, wordt op genoeg momenten gecompenseerd door warme, gele tinten. Ook de (weliswaar spaarzame) grappige momenten dragen bij aan de gemoedelijke sfeer van Moonlight.

Wat deze sfeer nog sterker voelbaar maakt zijn de vele close-ups van de personages. Zij worden met zoveel aandacht gefilmd dat lichaamsbewegingen, ademhaling en hartslag voelbaar worden. Het maakt de scènes waarin Chiron verliefde gevoelens ontwikkelt voor een ander, intens, zelfs sensueel: een indringende blik, het uitblazen van sigarettenrook en een hand die in het zand grijpt tijdens een zoen worden door de camera onder de loep genomen.

Naast het prachtige camerawerk van Moonlight, speelt ook de muziek een grote rol. De partituur die componist Nicholas Brittell voor de film schreef versterkt de dramatiek, zonder dat deze overdreven aandoet. De sociale problematiek die Moonlight aankaart wordt hiermee niet ondermijnd: de weinige mogelijkheden om een goed bestaan op te bouwen voor zwarte jongeren uit achterstandswijken, drugsproblematiek of de grote kans om in de gevangenis te belanden. Toch vermijdt Jenkins de valkuil van melodrama met het gebruik van ‘gewone’ muziek naast de klassieke filmmuziek. Zo luistert Chiron in de auto naar beukende rapmuziek en wordt de film ingeleid met Every Nigger is a Star van Boris Gardiner. Jenkins maakt slim gebruik van originele nummers van zwarte artiesten uit de jaren 60 en 70, die later gesampled zijn door grote hiphopartiesten als Mos Def en Kendrick Lamar.

Hierin zien we de gelaagdheid van Moonlight: ‘hoge’ en ‘lage’ cultuur, het persoonlijke en het maatschappelijke, maar ook het heden en het verleden van de Afro-Amerikaanse cultuur doorkruisen elkaar voortdurend. Het resultaat is een film met een immense kracht, die mijns inziens alle lof waard is.

Geschreven door Emily Rhodes

Zie hier ook onze tekening geïnspireerd op Moonlight.