“Being an asshole is the convenient choice. Just drop everything like a hot potato. Say: I don’t care anymore. But not everything can be outsourced in life.”

Mad World is een film met een boodschap. Het richt zich op de stigma’s en vooroordelen die in Oost-Azië rondom mentale stoornissen hangen.
Waar in Europa iemand niet snel meer afgedaan zou worden als simpelweg ‘gek’, maar er al snel een analyse bij komt kijken om uit te zoeken welke behandeling en maatregelen nodig zijn voor de zwakte, worden mensen die in Hong Kong slachtoffer zijn van een gekte niet meer geaccepteerd in de samenleving en afgeschreven als psycho’s.
Regisseuse Chun Wong (6th March) probeert dit op te lossen met het (fictieve) verhaal van Tung, een jongen die net ontslagen is van een psychiatrisch ziekenhuis en moet proberen zijn leven weer op te bouwen. De kracht van de film zit hem erin dat het niet belerend is: de film staat op zichzelf, lijkt los te staan van het standpunt dat de regisseuse heeft.

Toch is Mad World een project dat puur om het probleem gaat: de beroemde hoofdrolspelers Shawn Yue (Jiang Hu) en Eric Tsang (Mou Gaan Dou) hebben uit eigen beweging meegedaan om de vooroordelen aan de kaak te stellen. Met een budget van slechts 200.000 euro en een tijdspanne van 16 dagen is het ongelooflijk dat er zo een sterke film uit is gekomen, die op bijna alle vlakken hoog scoort.

Mad World gaat over hoe een man tot een mentale inzinking kwam, doorsneden met zijn pogingen het leven erna weer op te pakken. In dat proces ontmoet hij zijn vader weer, waar hij een heftige geschiedenis mee heeft die gedurende de film helder wordt.
Ondanks de zware inhoud is de film op momenten vrij komisch, wat het geheel makkelijker behapbaar maakt. Toch blijf je aan het einde vooral achter met een steen op de maag. Men kweekt onbedoeld haat uit liefde, broedt razernij uit angst, verminkt elkaar in een poging alles goed te doen. Alle personages in de film zijn op de een of andere manier gebroken. Geen oog blijft de hele film lang droog.

Hier ligt wat mij betreft ook het grote (misschien enige?) kritiekpunt.
Vanaf ongeveer halverwege lijkt Mad World zijn emotionele climax te hebben bereikt, als iedereen huilt en zegt dat hen op de maag ligt. Dit komt echter nog zeker drie keer voor, waardoor je als kijker moet kiezen tussen je terugtrekken om adem te halen of emotioneel uitgeput volledig te bezwijken voor de dramatiek. De zware muziek doet daar nog een schep bovenop, waardoor de scènes met vlagen wat opdringerig tranen trekken.
Het ambigue einde is wat dat betreft een verfrissende afwisseling van zo een directe, harde film. Het team heeft duidelijk met veel passie en toewijding aan de film gewerkt, met een ijzersterk resultaat.

Geschreven door August de Leeuw