Bij aanvang schuift het beeld van beneden tot boven langs een lichaam, waarbij de camera details laat zien die het blote oog niet snel zal vangen. Een reis van teen tot top, waarbij we langs de huid met al zijn oneffenheden en tekeningen schuiven, de beelden als het landschap van een onbewoonde planeet. Hier begint de verbeelding van pure menselijkheid waar Touch Me Not om draait. En deze menselijkheid is volgens filmmaker Adina Pintilie onlosmakelijk verbonden aan seksualiteit. We volgen hoe Laura, Thomas en Christian ieder hun eigen invulling geven aan deze elementen.

Gedurende de eerste helft van de film heb ik me afgevraagd of het personage ‘Laura’ niet een persoon, maar een personificatie van ‘het persoonlijke’ was. Als een schaduw is ze afgebeeld in verschillende situaties waar ze toekijkt op dingen die in de bredere context van de maatschappij vaak afgeschermd moeten worden. Zo doemt ze herhaaldelijk op op meters afstand van een man die zijn ex obsessief volgt, kijkt ze toe hoe mensen in een privé-omgeving masturberen en hoe iemand zich vol schaamte toegeeft aan zijn afkeer voor het ongewone lichaam van een ander. Ook spreekt ze tegen de regisseur achter de camera over hoe moeilijk ze het vindt zichzelf (letterlijk en figuurlijk) bloot te geven aan iemand anders. Wanneer ze voor het eerst afspreekt met Hannah, een transgender vrouw en sekswerker die met haar volledige gemak en begrip van haar lichaam in sterk contrast staat met de schuchtere Laura, lijkt het alsof ik een gesprek bekeek tussen ‘het persoonlijke’ en ‘seksualiteit’. Hannah staat hierin voor de veelzijdige uitdagingen en exploraties die behoren tot het domein van seksualiteit, en Laura keert zich eerst van haar af, angstig dat ze haar persoonlijke grenzen overschrijdt. Er moet afstand bewaard worden; seksualiteit is iets wat enkel bekeken kan worden maar niet tot Laura behoort.

Mijn zoektocht naar betekenis achter de personages is waarschijnlijk te wijten aan de verwikkeling van fictie en non-fictie, waardoor de film moeilijk te categoriseren is. Hoewel er veel fantasierijke, fictieve elementen in de film zitten voelt het als een documentaire die verhalen van echte mensen volgt. Laura blijkt toch gewoon een vrouw die zichzelf uitdaagt om geconfronteerd te worden met de afstand die ze voelt tot haar eigen lichaam en seksualiteit. Ze roept hierbij de hulp in van een aantal personen die op hun eigen manier normen provoceren, en zich ervoor inzetten om zichzelf en anderen te helpen bekend te worden met hun eigen lichaam en de daarbij horende verlangens. Langzaam maar zeker lijkt Laura zichzelf te herontdekken.

Daarnaast zien we Thomas en Christian. De één is kalm en zeker, in volledige acceptatie van zijn eigen lichaam en daarnaast in staat een sterke en liefdevolle relatie te hebben met zijn partner. De ander heeft moeite toe te geven aan zijn eigen menselijke tekortkomingen en houdt krampachtig vast aan een afgelopen relatie. Door grenzen van intimiteit te overschrijden in een therapie waar aanrakingen en oogcontact centraal staan lijken ze steeds meer te leren van de situaties waarin ze ieder verkeren.

Touch Me Not behandelt empathische interacties en menselijke thema’s, waarbij er geen rem lijkt te zijn in wat wel of niet wordt afgebeeld. Wel zorgt de film van tijd tot tijd voor groot ongemak. Hoewel dit waarschijnlijk de bedoeling is geweest maakt dit de film naar verwachting niet aantrekkelijk voor een breed publiek. In de filmzaal waar ik zat hadden de soms expliciete beelden dan ook tot gevolg dat een aantal bezoekers de film verlieten. Hoewel de film benadrukt dat ieder verschillende wensen en ideeën heeft met betrekking tot hun lichaam en seksualiteit richt de film zich enkel op het publiek dat toestemming geeft zichzelf te onderwerpen aan deze specifieke, vrije vormen. Voor deze ervaringen moet je dus openstaan.

In hoeverre ben je op je gemak met aanrakingen? Bij jouzelf, bij een ander, ván een ander? Deze momenten van gemak en ongemak worden afgewisseld en je wordt als kijker uitgedaagd je blik te richten op aanrakingen die voor de één comfortabel, en voor de ander grensoverschrijdend zullen zijn. Eén ding is zeker: Touch Me Not  is niet bang deze grenzen op te zoeken.

Geschreven door Rowan Stol