La Religieuse is een dramatische vertelling over een naar vrijheid verlangende puber die, desondanks haar sterke wil, in het klooster moet verblijven. Haar ouders laten het zich koud, ze hebben immers genoeg aan hun andere dochters. De tijd verstrekt zonder enig voordeel voor het meisje, de moeder-oversten worden merkwaardiger en merkwaardiger… En dit alles ten tonele van de 18e eeuw. Suzanne, de puber-in-kwestie, blijft zich echter verzetten, wat er voor zorgt dat ze overgeplaatst wordt naar een ander klooster. De moeder-overste aldaar overtreft het merkwaardige; Suzanne is haar wel heel goed gezind.

Deze met een Gouden Beer genomineerde film creëert een snijdende sfeer waar je niet voor kunt wijken. Religieuze beknotting lijkt iets tijdloos te zijn en jammer genoeg dus ook iets menselijks. Je kunt religie noch verafschuwen noch omarmen, daarvoor heeft het teveel uiteenlopende facetten en te veel in de wereld doen bepalen.
Zweverig camerawerk en prachtige kostuums maken van de film een wereld op zich, om nog maar niet te spreken over de gebruikte kleuren die op elkaar afgestemd zijn. In deze wereld van Suzanne huist echter een monotone dramatiek, waardoor je te veel van hetzelfde moet incasseren. Alsmaar die dwang, alsmaar dat verzet, zonder een enkel turning point. Nu doet dit me natuurlijk wel denken aan de haast nog altijd onveranderde maatschappij, wat religie betreft. Moord elkaar gerust uit, het is Gods wil.

Misschien is de film een perfecte afspiegeling hiervan. En we moeten niet vergeten dat de acteerprestaties ontzettend goed zijn. Met name de debuterende Pauline Etienne weet de film als film staande te houden. De personages zijn praatgraag, stil spel komt nauwelijks aan de orde, het is dus maar waar je zin in hebt. Goede locaties en de Franse taal maken er desalniettemin een totaal plaatje van, of je nou in die roes van afwachtendheid zit of niet. En ja, dat Frans. Français est la langue du cinéma. Dat blijkt maar weer!

In La Religieuse is het overduidelijk team Jesus vs. team Freedom. Toch gek, want je krijgt van beide kanten geen duidelijke argumenten, of sterk statement. Wat je overhoudt is een gekwelde puber die haar doel moeizaam, maar zonder grote overwinningen bereikt: vrij zijn. Objectiviteit is wat dat betreft heus iets positiefs, het gaat hier wel om het grootste vraagstuk der mensheid: is er nou een God of niet. En waarin mag hij/zij je beletten? We zijn immers ‘vrij’ en hebben recht op een ‘goed’ leven. Er zijn oneindig veel –ismen die je dat zouden kunnen vertellen. Maar deze objectiviteit betekent tegelijkertijd een emotionele kloof tussen publiek en verhaal. Laat ik het zo zeggen: gelovigen, ongelovigen en zij die er nog niet uit zijn… Verenigt u! Er is nog een hoop werk te doen.