Benard is een understatement om de situatie te beschrijven waar Sandra (Marion Cotillard) zich in bevindt. De medewerkers van het bedrijf (waar Sandra werkt) moeten stemmen of ze willen dat Sandra blijft of dat ze een bonus van 1.000 euro krijgen. Elke stem voor de bonus is een stem tegen haar baan. Ze heeft één weekend om de 16 medewerkers te overtuigen dat ze voor haar aanblijven moeten stemmen. In dit simpel ogende plot ontvouwt zich een hedendaags drama dat vele thema’s raakt.

Sandra, die worstelt met de nasleep van een depressie, moet keer op keer door het stof om haar collega’s te overtuigen tegen de 1.000 euro te stemmen: een moderne bedelarij. Wat het nog lastiger maakt is dat alle collega’s het zelf ook niet breed hebben. De collega’s moeten kiezen tussen hun eigen gezin of solidariteit en medemenselijkheid waardoor elke ontmoeting anders verloopt. De ene collega reageert positief, medelevend. De ander reageert negatief, gewelddadig. Het plot nodigt uit tot een repetitief karakter maar door het fenomenale acteerwerk van Marion Cotillard wordt het juist een emotionele achtbaan dat op geen enkel moment in herhaling valt.

Wat deze film zo sterkt maakt, is dat in een heel simpel en ingezoomd verhaal een veel grotere en meer omvattende maatschappijkritiek wordt vervat. De film is een aanklacht tegen de wijze waarop mensen in de kapitalistische samenleving tegen elkaar uit worden gespeeld. Sandra kan geen kant op. Als ze wordt ontslagen, verliest ze haar huis en kan ze een nieuwe baan wel vergeten in deze tijd van crisis. Als ze mag blijven, zou ze haar collega’s nooit meer recht kunnen aankijken. In een samenleving waar initiatief, ondernemerschap en marktwerking wordt gepredikt, zijn arbeiders niets meer dan een element op de balans, een kapitaalgoed dat geen kant op kan.

Niemand wordt weggezet als het kwaad in de film, je kan je juist erg goed inleven in iedereen. De collega’s hebben moeite hun hypotheek te betalen, gaan door zware tijden en het bedrijf moet strijden tegen een gemondialiseerde markt en dalende prijzen. Kortom, iedereen vecht voor zijn eigen hachje. Door voor eigengewin te kiezen, slaat de onzichtbare hand iedereen uit elkaar en blijft een kille strijd voor overleven over. Deux jours, une nuit is een oproep voor compassie en medeleven als tegengif tegen een kille samenleving.

Geschreven door Aldo Kempen