Mon dieu mon dieu.. wat een heftige film.

Het verhaal speelt zich af ten tijde van de tweede wereldoorlog in Hongarije.  Een familie komt in de knel door de oorlog en de moeder besluit haar tweelingzonen naar haar grootmoeder te brengen die op het platteland woont. Deze grootmoeder is echter geen lieve oma die appeltaarten bakt en na het voorlezen in haar schommelstoel in slaap valt. Zij is een verbitterde alcoholist die niks met haar kleinkinderen te maken wil hebben.  Om ze toch een plek te geven, zet grootmoeder hen aan het werk. Ze moeten werken voor hun eten en onderdak. Doen ze dit niet? Dan worden ze met de harde hand gestraft en tot op het bot uitgescholden. De tweeling moet zien te overleven zonder hun lieve moeder en vader. De wereld is liefdeloos geworden, en ze hebben enkel elkaar nog. Om te overleven in deze wrede wereld zien zij maar één oplossing; ze moeten de pijn, de kou en de honger zien te overwinnen, en liefde en gevoel uitsluiten.  Ze slaan en stompen elkaar tot ze erbij neervallen, houden een hongerstaking en lopen blootvoets door de sneeuw. Je vergeet haast dat ze maar dertien jaar oud zijn. Hun kinderlijke onschuld verdwijnt. Je weet niet zo goed wat je bij hun daden en hun zijn moet voelen. Je kunt geen medelijden voelen, maar ook geen woede. Geen begrip of onbegrip. Elk gevoel naast ongemakkelijkheid lijkt misplaatst. De tweelingbroers schrijven al hun belevenissen op in een dik schrift (Le Grand Cahier) dat ze van hun vader hebben gekregen. Er is echter één regel: alles wat in het schrift staat moet waar zijn. En de waarheid kan soms keihard zijn.

Het mooiste van de film zijn de twee jongetjes. Deze jongens zijn zo ontzettend eigenzinnig en boeiend om naar te kijken.  Ze beschikken over een soort poëtische schoonheid.  Ook hun samenspel is hypnotiserend. Het zijn twee lichamen en één geest. Een vriendin van mij zei dat ze hen het liefst op een stoel wil neerzetten en er dan tegenover wil zitten. Verder niets.  Alleen  kijken, ontleden, analyseren. Daar sluit ik mij wel bij aan. Ook al zouden ze in een koeienpak de macarena dansen, zouden ze alsnog een ongemakkelijk mooie schoonheid hebben.

De enige kritiek die ik kan bedenken, is dat het verhaal tegen het einde aan steeds onlogischer lijkt te worden. Het is minder geloofwaardig en dat is jammer. De climax is al geweest en wat daarna komt is nog wel boeiend om naar te kijken maar lijkt misplaatst.

Verder is het een top film! Kijken dus!

Geschreven door Paola Scholte