In Dancing Arabs volgen we de Palestijnse jongen Eyad, opzoek naar (wat anders) zijn identiteit. Alleen wie is hij te midden van een omgeving die haar eigen identiteit juist zo betwist? Coming-of-age-maar-dan-in-the-right-place: Israël of Palestina?

‘Mijn vader is een terrorist!’ houdt de kleine maar intelligente Eyad vol als de leraar naar het beroep van zijn vader vraagt. De naïeve houding van het jongetje en deze onhandige omschrijving van diens (gerust) brave vader zorgen voor een lachwekkende opening. Ook als er via een uitwisselingsproject een joodse scholier bij het gezin op bezoek komt, weet Eyad het arme kind wijs te maken dat hij met een terrorist aan tafel zit. Zodra vader met het mes zwaait om het vlees te snijden weet het joodse jongetje zich nauwelijks nog een houding te geven.

Het begin is dus eigenlijk heel komisch met veel zachte filmische kleuren en personages als echte typetjes. Geheel geen bloedvergieten of zware conflicten. Eyad komt bijna naar voren als een stripfiguurtje tussen de aangedikte volwassen figuren die hij de les probeert te lezen. Maar dat verandert meteen als hij als jong volwassene naar een Israëlische school gaat in Jerusalem, waar zijn kansen ineens veel hoger komen te liggen. Al snel wordt duidelijk dat Arabische jongeren binnen de Israëlische samenleving worden gediscrimineerd. Het is een rare wisseling van komedie naar drama. Eerst wordt licht gespeeld met deze serieuze situatie, wat fijn aanvoelt want je kan er immers om lachen. Maar dan word je snel herinnert aan de ernst van de zaak en weet je niet waar het vervolgens heengaat. Moet ik hier nou om lachen of huilen?

Eyad is de enige Arabier op school wat niet alleen het grote contrast markeert van cultuurverschillen maar ook dat van de rivaliteit tussen de twee etniciteiten. Typisch maar tragisch is het, als hij verliefd wordt op een bloedmooie Joodse. Beiden bang om voor hun liefde uit te komen houden ze hun relatie geheim. Ook sluit Eyad vriendschap met de joodse jongen Jonathan die lijdt aan ALS. Beiden zijn buitenbeentjes, alleen heeft Jonathan een nog hogere status en daarmee voordelen die Eyad niet heeft. Samen luisteren ze ironisch genoeg naar Joy Division: ‘Love Will Tear Us Apart Again’. De jeugd van deze scholieren is zwaar politiek geladen.

Het is moeilijk bij deze film een zeker gevoel vast te houden, wellicht gaan de scènes te snel waardoor de verhoudingen onder de personages moeilijk te doorgronden zijn. Het is duidelijk dat er teveel vooroordelen heersen tussen beide groepen. Hierin wordt in het begin nog overwegend tegenin gegaan door de jongeren zelf. Later zwakt dit af, alsof ze het opgeven, wat een onbevredigend einde geeft. De loyaliteit aan de oudere generaties is blijkbaar sterker dan de drang naar verzoening.

Desalniettemin is het goed dat de film überhaupt is gemaakt, als een vertelling en herinnering op zichzelf. Ik vraag me af hoeveel films (of hoeveel doden) dit conflict nog opeist…

Geschreven door Noah Berhitu