“Heb jij vandaag gepist?”
“Ja. Vier druppels. Jij?”
“Hetzelfde, min of meer.”
“Minder of meer?”
“Minder.”

Prostaatproblemen zijn een terugkerend gespreksonderwerp in Paolo Sorrentino’s nieuwste film Youth, de opvolger van zijn Oscar winnende La Grande Bellezza. Wederom een oude artiest in de hoofdrol, dit maal gespeeld door Michael Caine. Hij vertolkt de rol van gepensioneerd componist en dirigent Fred Ballinger, die samen met zijn oude vriend en filmmaker Mick Boyle (Harvey Keitel) logeert in een paleisachtig kuuroord op een bergtop middenin de Zwitserse Alpen. Fred is het componeren en optreden zat en trekt zich terug in het hotel, weg van het hectische muzikantenbestaan. Toch wordt hij hier meermaals opgezocht door een nogal opdringerige afgezant van Koningin Elizabeth, die hem smeekt om zijn beroemde Simple Songs nog één keer op te voeren: “Her Majesty would be absolutely de-lighted“. Fred weigert. Hij leest liever zijn krant en laat zich dagelijks verzorgen door een heel leger van masseurs. Mick is bezig met wat zijn ultieme filmmeesterwerk moet gaan worden: Life’s Last Day. Samen blikken de twee artiesten terug op hun levens: hun gedeelde jeugdliefde, hun kinderen, hun werk.

In het hotel lijkt de tijd stil te staan. Het is een plek voor reflectie waar iedere leeftijd in de vorm van een gesprek of een personage voorbij komt. Zo ontmoet Fred een jongen van een jaar of acht die zijn Simple Songs aan het oefenen is en roddelt hij met Mick over een oud stel dat nooit met elkaar praat. In een hilarische scène bespieden zij ditzelfde stel dat seks heeft in het bos. Soms lijken de rollen van jong en oud omgekeerd: de kinderen zijn wijzer dan de volwassenen, die op hun beurt net zo speels zijn als de kinderen.

Sorrentino lijkt geen voorkeur te hebben voor jong of oud. Ieder personage heeft ongeacht leeftijd een gelijke waarde en krijgt dezelfde warme aandacht. We zien naast jonge lichamen ook het oude, rimpelige lichaam van Caine, zonder dat hierover een oordeel wordt geveld. In tegenstelling tot de neutrale blik van de regisseur blijkt echter uit de nostalgische gesprekken tussen Fred en Mick een voorkeur voor jonge vrouwen. Miss Universe, die een overnachting in het hotel heeft gewonnen, is het vleesgeworden verlangen naar seks en schoonheid. Als ze naakt het zwembad betreedt begluren de twee oude mannen haar aandachtig. Sorrentino lijkt jeugd en schoonheid als ultiem ideaal te bevestigen, maar laat niet blijken hoe hij hier zelf over denkt. Uiteindelijk overschaduwen schoonheid en de daarmee gepaard gaande vergankelijkheid het beoogde overkoepelende thema jeugd. Youth vormt in die zin geen toevoeging op zijn voorganger La Grande Bellezza; eerder een herhaling.

Toch is Youth mooi in zijn ingetogenheid. De kracht van de film zit hem in de aandachtige vertelling van individuele verhalen en de emotionele ontwikkeling van de personages. Daarnaast zit de film vol met prachtig gefilmde surrealistische scènes die Sorrentino zo geliefd maken. Het surrealisme, de humor en het geniale spel van Caine en Keitel zorgen ervoor dat de film een genot is om naar te kijken.

Geschreven door Emily Rhodes