De titel doet misschien vermoeden dat dit een vechtfilm is waarin het bloed door de ruimte spat en afgehakte ledematen in het rond vliegen, maar niets is minder waar. Al wordt er in The Assassin wel gevochten; niet voor niets verwijst de titel naar het dodelijke beroep dat hoofdpersonage Nie Yinniang uitoefent.

De film is gebaseerd op een 8e-eeuwse vertelling waarin deze Chinese sluipmoordenares opdracht krijgt de man te vermoorden met wie zij ooit verloofd was. Hoewel dit een moeilijke opgave voor haar moet zijn, blijft Yinniang stoïcijns in de zoektocht naar haar oude geliefde. Haar bewegingen zijn sierlijk: zelfs de manier waarop ze iemands keel doorsnijdt lijkt een dans.

In plaats van dramatische vechtscènes toont regisseur Hsiao-Hsien Hou serene berglandschappen en Chinese interieurs waar een briesje de zijden sluiers laat dansen. Het is hem niet te doen om actie, maar om de zuivere esthetiek van het geheel. Subtiliteit is de kracht van deze film, maar tegelijkertijd ook zijn zwakte. Hou biedt weinig context en laat de beelden en de nauwelijks aanwezige dialogen voor zichzelf spreken, waardoor een deel van de betekenis wellicht aan je voorbijgaat.

Daarnaast ligt het tempo van The Assassin vrij laag: er lijkt amper sprake te zijn van een plot, zo veel aandacht schenkt Hou aan het verfijnd filmen van de details in iedere scène. Met prachtig gefilmde zwiepende bloesemtakken, de zorgvuldige bereiding van een bad met kruiden en andere huiselijke rituelen kabbelt de film langzaam voort. Als er plotseling weer gevochten wordt komt The Assassin in een kleine stroomversnelling, maar nadat het geluid van een paar zwaardslagen is verstomd, keert de film terug naar zijn hoofdtempo. The Assassin is een film die je even tot rust laat komen, al wordt er wel gezorgd dat je aandacht niet verslapt.

Door Emily Rhodes