Regisseur Zhangke Jia wordt gezien als één van de meesters van de hedendaagse Chinese cinema. Ook Mountains May Depart is een veelgeprezen film, en werd onder andere geselecteerd voor de competitie voor de Palm d’Or op het Cannes filmfestival 2015.

De film vertelt het verhaal van een familie en de mensen uit hun directe omgeving. Het verhaal is opgedeeld in drie tijdsperiodes: 1999, 2014, en 2025. Elk van deze periodes kent  haar eigen focuspunt. In 1999 richten we ons voornamelijk op Shen Tao, die een keuze moet maken tussen twee mannen, een rijke zakenman en een simpele mijnwerker, die allebei verliefd op haar zijn. In 2014 zien we hoe de inmiddels gescheiden Tao een laatste ontmoeting heeft met haar zoon Daole, die door zijn rijke vader is omgedoopt tot “Dollar”. Ten slotte zien we in 2025 de inmiddels jongvolwassen Dollar, die na zijn laatste ontmoeting met zijn moeder naar Australië is verhuisd met zijn vader en moeite heeft zijn Chinese culturele identiteit met zijn Australische levensstijl te verenigen.

Met dit verhaal toont Jia de gevolgen van de snelle economische groei in China. Het lijkt ook een kritiek te zijn op het kapitalistische gedachtegoed dat hiermee het hart van vele Chinezen is binnengeslopen. Mountains May Depart is een interessante inkijk in het leven van de winnaars en verliezers van de Chinese droom.

De eerste twee delen, in 1999 en 2014, zijn prachtig subtiel in beeld gebracht. Er zit een goed tempo in de film, en vooral het spel van Tao Zhao is subliem. De lichte vertrekkingen in haar voornamelijk vrolijke gezichtsuitdrukking vertellen al een verhaal op zich. Er wordt niet te veel uitgelegd, sommige keuzes van de personages lijken zelfs compleet willekeurig. Maar vanwege het organische dialoog en het stijlvolle camerawerk acepteer je dit. Met een fijn gevoel voor beeldende vertellingen zien we hoe de personages en hun relaties zich ontwikkelen, met het snel groeiende China op de achtergrond.

Het is het laatste deel, 2025, waar de film zijn tempo en fijngevoeligheid verliest. Hoewel de thematiek van de Chinese diaspora actueel en dramatisch interessant is, krijgt de film hier een net iets té sentimentele lading, die in vergelijking met de andere aktes zo melodramatisch is dat deze compleet uit de toon valt. De morele lessen uit de film worden meer dan eens direct uitgesproken door de personages. Ze zijn onhandig en kitscherig het dialoog ingeschreven, alsof de makers bang waren dat de boodschap van de film nog niet duidelijk genoeg was en daarom op de valreep een nogal clichématige samenvatting geven van wat ze wilden vertellen. Op dit punt van de film ontstaat er onrust in de zaal. Je merkt dat het publiek hier compleet uit het verhaal wordt getrokken.

Het is een verademing wanneer er weer terug wordt geknipt naar steractrice Tao Zhao. Het personage Shen Tao fungeert als rode lijn (letterlijk, want vaak in een rode jas gekleed) door het wat gefragmenteerde verhaal. Ze is tot aan het einde de optimistische noot; de enige die zich ontwikkelt zonder de traditie uit het oog te verliezen.

Geschreven door Fey Lehiane