Évolution is een film over angst. In zekere zin zou je dit een geweldige horrorfilm kunnen noemen, het bevat een royale hoeveelheid akelige ingrediënten waar je de gemiddelde horrorliefhebber voor wakker kunt maken.

Maar waar de gemiddelde horror de nadruk legt op schrikeffecten en een behapbare, benoembare boeman, speelt Évolution in op een gruwelijker vorm van angst; de sluimerende. Het naargeestige gevoel dat niets klopt en dat niemand te vertrouwen is, het gevoel dat je er alleen voor staat en dat je tegelijkertijd nooit echt alleen bent. Een wanstaltig complot ontvouwt zich; iedere stap dichter bij de waarheid is er een die je liever niet neemt.

Het net sluit zich.

Nicolas (Max Brebant) is een jongetje van rond de acht jaar dat in een hagelwit dorpje aan zee woont. Het hallucinante dorpje wordt uitsluitend bevolkt door jonge vrouwen en kleine jongetjes, die niet schijnen te weten waar ze vandaan komen of wat ze op het eiland doen. Als Nicolas plots een schokkende ontdekking in zee doet, begint hij zijn omgeving en de mensen om zich heen te wantrouwen.

Vanaf dat moment vervaagt de logica van de film op een verbluffende wijze: locaties, karakters en gebeurtenissen lijken onafhankelijk van elkaar te bewegen. De enige leidraad die het publiek kan vastgrijpen is zijn eigen ongemak terwijl het lot van Nicolas zich traag maar onverbiddelijk ontrolt.

Deze onverbiddelijkheid zit hem ook in de keuzes die regisseuse Lucile Hadzihalilovic maakt. Deze Française van Bosnische afkomst maakte eerder de thriller Innocence en was een van de schrijvers van Enter the Void, films die weinig doekjes om groteske gebeurtenissen winden. Al in de eerste scènes wordt duidelijk dat ook dit geen vrolijke of genadige film gaat worden; een close-up van de hechting van een wond en een klinische opname van een keizersnede dragen bij aan de adembenemende tocht van Évolution. De climax van de film, met een wat overdadige dosis absurdisme, zorgt voor het doorbreken van de daarvoor zo secuur opgebouwde onwennigheid. Toch is de kracht van Lucile niet te ontkennen.

Prachtige beelden, aaneengeregen door prachtige muziek, waanzinnige acteerprestaties, een wonderlijke setting en een duivels geïnspireerde regisseuse zorgen voor een film die je niet meer los laat.

Geschreven door August de Leeuw