Door een ongeluk tijdens een voorstelling wordt theatergezelschap Davai gedwongen om hun actrice te vervangen.

Door wie?
De vrouw met wie de baas van het gezelschap een tijd terug een affaire had.
Ze wordt verwelkomd met 24 open armen en één paniekaanval van de vrouw van de baas.
Daarmee begint het circus. Of, “Nee, het is geen circus,” houdt directeur François vol, “het theater.”

De problemen en emoties stapelen zich op terwijl het gezelschap rondtrekt en een toneelstuk van Tsjechov opvoert. Ook al vindt  vrijwel iedereen het toneelstuk nogal afgezaagd, blijven de acteurs  het opvoeren. Als afleiding, als therapie, als zelfexpressie, omdat het moet, omdat het kan.Maar wat achter het doek gebeurt, verdwijnt op het toneel.
Zoals bij de 40 jarige meneer Deloyal die een paar jaar terug zijn zoon heeft verloren aan kanker. Nu is zijn nieuwe geliefde, de jonge Mona, hoogzwanger.
De vorige dag hebben ze goed nieuws gekregen: het is een jongetje.
Het verleden grijpt meneer Deloyal bij de keel.
Tijdens de opvoering staat hij achter de coulisse met een flinke dosis pillen voor hem op tafel. Hij staat op  het punt om er een einde aan te breien. Het volgende moment staat hij echter vol overtuiging op het toneel. Een brede glimlach en een sprankeling in zijn ogen verraden niks over de secondes daarvoor.

Zo lopen verschillende verhaallijnen door elkaar:  Ines, de dochter van theaterdirecteur François , die alleen maar waardering en liefde wil van haar vader, maar die nooit krijgt. Of François, die zijn muizige vrouw Marion niet meer bemint en dat openlijk in iedereens bijzijn aan haar vertelt. Want ja, we zijn wel in het theater.
En de hoofdlijn is toch wel  de frustratie van iedereen jegens het drama dat zich continu afspeelt.

Telkens vraag je je af of het niet beter zou zijn als ieder gewoon zijn eigen ding zou gaan doen. Kan het gezelschap niet beter opgeheven worden?
Toch is er  naast de contstante ruzie  ook veel liefde. Samen drinken, samen zingen, samen leven, samen zijn. Ze vinden elkaar altijd wel terug.
Want zonder haat is er geen liefde, en zonder liefde geen haat.
De scheidslijn tussen beide is flinterdun.
Dat is ook precies wat Léa Fehner, de regisseusse, wilde laten zien met de film. ‘Het zijn eigenlijk kinderen. Ik wilde ook vertellen dat je ook kind kan zijn als je volwassen bent. Als je kind bent kun je op het ene moment extreem huilen en een moment later weer heel blij spelen. En ook daarin kan je weer overdrijven.’
Léa is tot haar 17e bij een reizend theatergezelschap opgegroeid die haar ouders in de jaren 90 oprichtte. Veel van de elementen in het verhaal zijn ook écht gebeurd. Bijvoorbeeld dat een van de leden zijn zoontje had verloren aan leukemie. Léa maakt de film zelfs zo autobiografisch dat haar eigen ouders hunzelf spelen: de theaterdirecteur en zijn vrouw.

Een interessant aspect van de film vond ik dat je als kijker de hele tijd van perspectief wisselt. Er is geen hoofrolspeler.  Dat geeft een dynamische draai aan de film. Met het vurige en vooral natuurlijke acteerwerk en de camera dicht op de huid leer je de personages goed kennen. Je staat huilend voor de spiegel als Marion, of ligt glimlachend in bed met als zwangere Mona.
Wel vond ik het wel storend dat er een groot stuk van de film bestaat uit ruziën. Iedereen is de hele tijd boos op elkaar. Telkens staan ze op het punt om of euforisch te gaan zingen te dansen, of elkaar de hersens in te slaan. Deze stukken duren net iets te lang waardoor het mij begon te irriteren. Het deed me lichtelijk denken aan GTST in het circus. Maar ondanks het GTST gehalte is het een interessante film voor mensen die een keer een kijkje achter het doek willen nemen.

Geschreven door Paola Scholte