Precies een week geleden vond de eenmalige filmvertoning van Blanka (2015) van regisseur Kohki Hasei plaats. Voor degenen die er helaas niet bij konden zijn of meer te weten willen komen over deze fijne, korte film:

Blanka geeft je het typisch warme gevoel van een feel good movie (vandaar de term), zonder dat de film zelf een typische feel good-film is. Je ergert je niet aan de typische momenten waarop alles opeens goed lijkt te komen, zoals je je wel zou ergeren aan diezelfde soort momenten in de meeste (Hollywood) feel good-films. Wat maakt deze film dan anders (en beter)? Hoe geeft Blanka je dat warme gevoel zonder de genoemde typische momenten?

Ten eerste speelt de puurheid, die in meerdere elementen van de film tot uiting komt, een beduidende rol. Vier van de vijf hoofdacteurs hadden nooit eerder in een film geacteerd en komen direct van de straat. Dit maakt het voor hen aan de ene kant makkelijk om hun rol te vertolken, maar aan de andere kant is het natuurlijk een risico (want onervaren). Desalniettemin valt er niets aan te merken op het acteerwerk, ‘het echte’ komt in elke scène naar voren. Deze gok betaalt zich helemaal uit.

Ook de muziek is authentiek: de hele soundtrack komt op naam van een band uit Manilla, de dichtbevolkte erbarmelijke miljoenenstad waar het verhaal zich ook afspeelt.

Dat brengt ons naar de setting van de film, die tevens zorgt voor een groot contrast en zo ook voor het tweede punt dat deze film zo sterk maakt.

De camera registreert gedurende de hele film de ghetto-straten van Manilla, waar Blanka vandaan komt. Weeskinderen zoals zij groeien op straat op en leren al stelend en rovend de regels van het harde leven. Alles wat slecht is, heeft een plek op deze straten: van oplichterij, bedrog tot straatprostitutie. Dit vormt het eerste gedeelte van hét contrast van de film.

Het andere gedeelte komt vooral door intrede van de blinde straatmuzikant (Peter) die als een Moeder Teresa alle slechte mensen iets goeds probeert mee te geven. Dit werkt vooral bij Blanka, die samen met Peter reikt tot een optreden in een club als hoogtepunt van al wat er goed gaat in het verhaal.

De combinatie van deze twee uitersten; de armoedige, gevaarlijke omstandigheden en het geluk/succes dat Blanka en Peter samen bereiken, zorgt voor de kracht van deze film. Het gevaar van ongeloofwaardigheid van het verhaal ligt dan op de loer, maar het puike en pure acteerspel laat de kwaliteit van de film niet in gevaar komen.

Geschreven door Luuk Hendrix