In l’Avenir, de vijfde speelfilm van Mia Hansen-Løve, wordt het rustige, burgerlijke leven van Nathalie plotseling op zijn kop gezet. Nathalie, een filosofiedocent aan een Parijse eliteschool, heeft haar rebelse jeugd ingeruild voor een vredig, burgerlijk leven. Zij brengt haar vrije tijd voornamelijk door in haar – voor Parijse begrippen – ruime appartement, haar vakantiewoning in Bretagne, en in het stadspark om de hoek. Geen wolkje aan de lucht, tot het misgaat. Haar uitgeverij wil haar boek uit de verkoop halen, haar man blijkt vreemd te gaan en haar hypochondrische moeder dreigt verscheidene keren zelfmoord te plegen.

Verbouwereerd maar gedreven zoekt Nathalie naar realistische oplossingen; ze is vastberaden om haar leven weer op orde te krijgen. Ze laat zich niet gauw van de wijs brengen en verafschuwt onrust en opstandigheid. Als ze haar leerlingen protesterend buiten het schoolgebouw aantreft, spreekt ze hen streng toe: “ik ben hier om jullie iets bij te brengen, niet om me met politiek bezig te houden.”

Toch laat Nathalie, gespeeld door Isabelle Huppert, zich charmeren door haar rebelse oud-leerling Fabien, altijd al haar lievelingetje geweest. Na zijn filosofiestudie is hij actief geworden in een protestgroep. Met zijn donkere, warrige lokken, stoppelbaardje en een haast eeuwige sigaret in zijn mond is zijn verschijning het klassieke beeld van jeugdig Frans verzet. Nathalie herkent iets in hem terug van haar eigen opstandige jeugd, waarin zij zelf meedeed aan de studentenprotesten van 1968. Fabien wordt voor haar een nostalgische thuishaven, die zij regelmatig opzoekt om haar chaotische leven te ontvluchten.

Op het eerste gezicht lijkt er niets nieuws onder de zon: een vrouw met een midlifecrisis die haar levensgeluk probeert terug te vinden. Maar Huppert geeft haar personage een ongekende vastberadenheid en volhardendheid. Dat zie je zelfs aan de manier waarop ze loopt: met hoekige bewegingen marcheert ze bijna op haar doel af. Nathalie is met haar vreemde motoriek en strenge gezicht bijna ondoordringbaar. Toch is het niet onmogelijk om je met haar te identificeren: Huppert toont soms ook de kwetsbare kant van Nathalie, die in bed ligt te huilen en de kat die zij eerst haatte omarmt.

l’Avenir laat het zien zoals het is: geen meeslepende dramatiek, geen complexe filosofische lading. Het is een soort coming of age film, waarin het hoofdpersonage niet zozeer volwassen wordt, maar een nieuwe vrijheid ontdekt.

Geschreven door Emily Rhodes