‘Trek je hemd uit, doe je broek omlaag’, zegt Armando terwijl hij zijn riem losmaakt en vanuit zijn stoel naar de achterkant van de Venezolaanse straatjongen tegenover hem kijkt. Hij komt niet dichterbij, raakt hem niet aan, voert geen druk op hem uit. Armando hannest wat aan zijn penis om vervolgens de jongen, die zich duidelijk niet op zijn gemak voelt, een pak bolivars in zijn handen te drukken. Een zakelijke transactie, ergens vier hoog in ‘de gevaarlijkste stad ter wereld’: Caracas.

De welvarende kunstgebitmaker Armando is alleenstaand en heeft een slechte band met zijn vader, die hij al in tijden niet heeft gezien. Het stoïcijnse personage, fantastisch neergezet door de Chileense Alfredo Castro, verheft nooit zijn stem, onderneemt weinig, maar dwaalt een beetje door Caracas op zoek naar jonge mannen om zijn lusten op te botvieren. De slachtoffers: zij die geld nodig hebben en bereid zijn daar hun principes voor te grabbel te gooien (lees: uit de homofobe macho cultuur te stappen door te strippen voor een oude man, door zich te prostitueren).

Armando lijkt te genieten van de grenzen die deze jongens verleggen. Hij geniet van de afwijzing, van een jongen die terugkrabbelt en van de overwinning wanneer een jongen toch iets doet wat hij niet wil. En dat gebeurt, want in het Caracas van nu, waar supermarkten worden leeggeroofd en het gros van de bevolking op twee maaltijden per dag leeft, zoekt de zwakste laag van de samenleving andere manieren om in leven te blijven. Armando’s machtsvertoon, hoe walgelijk ook, zorgt voor een geloofwaardig script. Toch legt hij zichzelf beperkingen op, hij raakt niemand aan en accepteert zijn seksualiteit niet.

Deze pick-up trend wordt doorbroken wanneer hij Elder ontmoet, door hem op dezelfde manier ‘gewoon’ op straat aan te spreken en met briefgeld wapperen. Maar Elder is anders dan zijn voorgangers: hij is brutaal, agressief en laat duidelijk weten wat hij wil (geld) en wat niet (al het andere). De straatjongen wordt zeer geloofwaardig neergezet, als een dommig, ongeleid projectiel – alsof de acteur zelf van de straat is geplukt. Voor Armando, die niet precies weet wat hij wil als een jongen wel bereid is tot seksuele daden, is Elder de perfecte obsessie. En voor Elder, die voor een autootje ‘spaart’, is deze suikeroom, ondanks zijn geaardheid een welkome geldschieter.

De verstandhouding tussen heer en meester oogt onmogelijk en realistisch (net zoals seks- en kotsscènes trouwens: ongelooflijk stuntelig en vies – zoals het vaak echt gaat). Ze kunnen elkaar iets bieden, maar weten niet precies wat ze er voor terug willen. Identiteitscrises vliegen je om de oren, machtsverhoudingen kantelen abrupt, vaak zonder verklaring waarom Armando en Elder tot elkaar veroordeeld zijn. Maar ze blijken, natuurlijk, meer gemeen te hebben dan je op het eerste gezicht zou denken.

Desde Allá is een prachtig filmdebuut van regisseur Lorenzo Vegas over twee tegenpolen die zichzelf emotioneel ontwikkelen door zich in de leefomgeving van de ander te storten. Het drama vertoont trekjes van een soort kille, homo-erotische Intouchables, maar slaat uiteindelijk een totaal andere weg in – eentje die ik niet vanuit Venezuela had verwacht.

Geschreven door Ruben Wissing