Kinderen schamen zich. Wij zijn volwassen. – Paulo

Federico Sánchez is dik. Erg dik. Een zachtaardige sul die in een vervallen pand woont en het nooit verlaat wegens zijn morbide gewicht. Hij spreekt enkel zijn zus en zwager, die een kopje koffie met hem drinken en hem dan weer alleen achterlaten in de bouwval die hij zijn thuis noemt.

De uitzichtloosheid van de situatie is in Distancias Cortas van Alejandro Alvarez voortdurend in de onderbuik te voelen. De film gaat over menselijke relaties, onafhankelijkheid, zelfhaat, maar vooral over het immense gewicht van de hoofdpersoon. Bijna iedere scène draait om de ongezonde toestand van Federico, die je vanwege de lieve blik en het sympathieke spel van Luca Ortega snel aan de hoofdpersoon vergeeft.

Nooit raakt het helaas aan echt snijdende emoties. De film blijft op een veilige afstand van daadwerkelijke prangende momenten en behoudt de fraai vormgegeven maar daardoor ook donsachtige stijl van een sprookje. Zo blijf je tot het einde toch hongeren naar een rode draad: als deze film over het overgewicht gaat, waar blijft dan de ontwikkeling op dat gebied? Of gaat het over Fede’s hervonden passie voor fotografie? Gaat het over de vriendschap die hij ontwikkelt met de jongen die ook zijn foto’s ontwikkelt?

De film bewandelt een heel dun pad tussen alle verhaallijnen. Zo is het voornamelijk onvoorspelbaar te noemen. Het einde, waar toch echt bijzondere emoties worden opgeroepen, zag ik ondanks zijn clichématige kern niet aankomen.

Distancias Cortas is een mooie, fijne film, maar wie een confronterend werk over morbide obesitas verwacht te zien moet wat verder lopen.

Geschreven door August de Leeuw