Sommige zonden zijn zo groot dat ze een leven blijvend tekenen, ook al is iedereen behalve de dader het vergeten. Magallanes is een oud-soldaat die zijn inmiddels dementerende oud-kolonel helpt en bijklust als taxichauffeur in Lima. Zijn avonden brengt hij door met een fors drinkende oude strijd kameraad. Als hij op een dag Celina aantreft in zijn taxi worden oude wonden opengereten. Twintig jaar terug was zij namelijk als minderjarig meisje ontvoerd door de kolonel en zijn mannen, waaronder Magallanes zelf.

Verborgen onder zijn haar en weelderige baard leek Magallanes de herinneringen aan Celina en haar behandeling door de soldaten achter zich te laten. De metamorfose die hij ondergaat na haar terug te zien wordt indringend vertolkt door Damián Alcázar. In de terughoudendheid van zijn spel komt het afknippen van zijn haren en scheren van zijn baard door een niets vermoedende Celina, die een noodlijdende kapperszaak heeft, extra krachtig over. Niet langer moffelt hij de herinneringen weg maar hij is vastberaden het gebeurde af te sluiten en er vrede mee te krijgen. Van een sjofele taxichauffeur verwordt hij tot een zakelijke afperser, gebruik makend van het geheim omtrent Celina en de kolonel.

Wat volgt is hoofdzakelijk een universeel aandoend verhaal over boetedoening. Magallanes’ poging om Celina waarlijk te helpen brengt de kijker ook op het pad van de tegenstellingen in het hedendaagse Peru. Zo wordt er subtiel verwezen naar de behandeling van de inheemse bevolking, aangezien Celina als arme schuldenaar een Quechua achtergrond heeft. Als zij op een gegeven moment uitbarst in een tirade in haar moedertaal komt dit deel van de Peruaanse geschiedenis krachtig naar voren, wanneer wij dicht op haar gezicht kijken terwijl ze fulmineert in een taal die wij niet begrijpen*. Ook komen economische ongelijkheden aan bod, met een strenge schuldeiser die Celina het leven lastig maakt en zakenmannen die met gemak de politie kunnen mobiliseren. De belangrijkste les lijkt te zijn dat vergiffenis in jezelf ligt. Ondanks dat iedereen elkaars fouten leert kennen op het eind, wordt niemand daar op gepakt en blijft alles bij het oude. Men vergeet liever wat er is gebeurd.

Magallanes’ avonturen worden op spannende wijze gepresenteerd. Met vlugge montage en een immer priemende camera die zijn personages niet uit het oog verliest wordt Lima het achtergrond decor voor de pogingen van Magallanes om het systeem te bespelen, waar hij uiteindelijk zelf bespeeld wordt. De eerste drop-off scene blinkt uit door onze kennis van Magallanes en de nieuwsgierigheid hoe hij onverdacht kan blijven met zoveel agenten om hem heen. De vraag is echter wel in hoeverre dit soort viscerale gebeurtenissen iets toevoegen aan Magallanes’ zieleroerselen. Zo wordt met deze keuze bijvoorbeeld te weinig zijn zelfbedrog over hoe hij Celina toentertijd heeft geholpen uitgediept.

Maar waar Magallanes met name te kort schiet is in de wijze waarop de dramatische interacties worden neergezet. Scènes worden begeleid door vet aangezette achtergrondmuziek, die de film nodeloos bombastisch maakt, terwijl subtiliteit beter had gepast bij het ingetogen acteerwerk van Damián Alcázar. Daarnaast vervallen te veel karakters in een karikatuur: de dronken agent of de schuldeiser zonder greintje compassie. Vooral de verstandelijk gehandicapte zoon van Celina voelt aan alsof deze in het verhaal is geschreven om extra sympathie voor haar op te wekken. Echter leidt dit juist af van haar jeugdtrauma, waar de focus op had moeten liggen.

De verleden zonden in Peru blijven in het verleden. Uiteindelijk schiet niemand er iets mee op als Magallanes oude koeien uit de sloot heeft gehaald. De film lijkt een pleidooi te houden voor het richten van de blik op de toekomst en het aanpakken van de huidige issues in Peru. Ondanks het feit dat dit pleidooi wordt afgezwakt door de vele bombast, maakt Damián Alcázar’s acteerwerk Magallanes toch het kijken waard.

Geschreven door Sjoerd van Wijk

*: Dit gedeelte werd in de screening niet ondertiteld, wat een bewuste keuze leek te zijn.