De 18-jarige Zahiria wordt thuis ontvangen door haar ouders die haar drie foto’s voorleggen. ‘Kies maar’, zegt Zahiria’s moeder, terwijl ze wijst naar de drie mannen op de foto’s. Met een soort ongeduld voegt ze daaraan toe: “Vroeger hadden wij vrouwen niet eens de keuze uit drie” en “We moeten wel met onze tijd meegaan”, doelend op de geplande speeddates via Skype. Wat haar moeder niet weet is dat de mentaal vrijgevochten Zahiria een totaal ander beeld heeft van ‘met de tijd meegaan’. En dat ze dus niet zit te wachten op een uithuwelijking met een neef uit Pakistan. Wat volgt is een interne strijd over kiezen tussen familie en zichzelf, tussen traditie en vrijheid. En die strijd ervaar je als de kijker met ‘westerse blik’ net zo intens. Dat maakt Noces al een prachtdocument op zich.

We volgen de Belgisch-Pakistaanse scholiere Zahiria tijdens haar adolescentie in Brussel. Ze houdt zielsveel van haar moeder, vader, oudere broer, zus en zusje, maar leeft tegelijkertijd haar eigen leven buitenshuis. Iets wat binnen de muren van haar appartementencomplex niet kan, zonder dat vader het aan zijn hart krijgt en moeder niet meer wilt eten. Zahiria wilt uitgaan, met vrienden hangen en vooral zelf kiezen met welke jongens ze omgaat. Je zou bijna zeggen dat ze een gewoon meisje is. En nadat Zahiria per ongeluk zwanger was geraakt steunden de ouders ook al haar abortusingreep om imagoschade binnen de gemeenschap te voorkomen. Haar levenskeuzes stroken nou eenmaal niet met het beeld dat de familie van haar verlangt. De geplande uithuwelijking zorgt dan ook voor een onontkoombare keuze. Alle facetten van deze struggle krijg je mee, uit ieders perspectief, waardoor het verhaal erg compleet overkomt.

Het fijne aan Noces is dat je deze zware thema’s voornamelijk vanuit Zahiria meekrijgt. Ze speelt bijzonder geloofwaardig en oprecht. Ook kan zij, hoe beklemmend de situatie ook voor haar is, de boel relativeren en het positieve ervan blijven inzien. Dit is omdat ze weet dat iedereen het beste met haar voor heeft, ieder op zijn eigen manier. Dat maakt het tegelijkertijd voor de kijker zo moeilijk. Aan de ene kant is het overduidelijk dat een uithuwelijking slecht is, zeker als één partij er niet mee instemt, en wat je vindt dat Zahiria moet doen. Maar aan de andere kant zie je dat ze uit een mega warme familie komt en dat haar ouders doen wat zij denken dat goed voor iedereen is. Je kunt uiteindelijk eigenlijk alleen maar begrip opbrengen, voor, iedereen?

Hoewel je standpunt over uithuwelijking waarschijnlijk niet zal veranderen, en dit heel erg ver-van-bed-show is voor de meesten, is wederzijds begrip een fantastisch resultaat als je een film maakt over zo’n gevoelig onderwerp als dit.
Geschreven door Ruben Wissing