In grote lijnen is On the Beach at Night Alone een film die met name leunt op de introspectieve gesprekken die de jonge actrice Younghee aangaat met verschillende vrienden. In het eerste deel zien we haar op bezoek bij een vriendin in Duitsland, waar ze naartoe is gereisd om het publieke schandaal rondom haar affaire met een getrouwde regisseur te verwerken (wat voor hoofdrolspeelster Kim Min-hee en regisseur Hong Sang-soo geen onbekende ervaring is). In het tweede deel, dat wordt aangekondigd als een geheel nieuwe film, zien we haar terugkeer naar Zuid-Korea waar ze de mensen weer onder ogen ziet, waaronder uiteindelijk de regisseur. Deze gesprekken worden omlijst door momenten van afwisselend ingetogen of uitgesproken waardering voor de natuur en de omgeving. Younghee wordt erop gewezen dat haar altijd alles opvalt. Als kijker kan je het hier alleen maar mee eens zijn. Zo beschrijft ze een grauw, herfstig park als een paradijs; een gesloten bistro wordt een sprookjesachtig kasteel.

Maar waar de eenvoud van deze gesprekken wat voortkabbelt, en de neiging heeft de film slepend te maken, wordt je als kijker wakker geschud door enkele ongewone, bijna absurdistische elementen. Want wie is toch de mysterieuze man die op een aantal ongebruikelijke momenten zijn aanwezigheid aankondigt, de ene keer wel en de andere keer niet opgemerkt door de overige aanwezigen in de situatie? De beste interpretatie die ik eraan kan geven is dat hij haar schuldgevoel en innerlijke worsteling met de affaire verbeeldt. In haar tijd in Duitsland vraagt hij haar om de tijd, loopt ze van hem weg wanneer hij haar benadert, of tilt hij haar weg van het strand waar ze probeert haar hoofd leeg te maken. Hetgene waar ze voor vlucht achtervolgt haar om te vragen wanneer ze de situatie daadwerkelijk onder ogen gaat zien. Wanneer de man verschijnt als glazenwasser op het balkon van de hotelkamer terug in Zuid-Korea, waar ze uiteindelijk de confrontatie aan zal gaan met de regisseur, worden haar blik en perceptie letterlijk gereinigd.

Of deze interpretatie de onduidelijkheden die de film oproept naar voldoening beantwoordt blijft de vraag. Misschien is het ook niet de bedoeling dat deze vragen een antwoord krijgen. Het kan als kijker daardoor wel lastig worden om de verwarring die dit oproept niet in de weg te laten staan van de algehele filmervaring. Desondanks geeft On the Beach at Night Alone, langs momenten van stille reflectie en geladen woede-uitbarstingen, op een interessante wijze de nasleep weer van een affaire vanaf de kant van the other woman, waarbij afwachting, twijfel, geveinsde onverschilligheid en verdrukte emoties zorgen voor een complex emotioneel verwerkingsproces.

Geschreven door Rowan Stol