Tegen het einde van de documentaire klinkt er wat gesnif door de bioscoopzaal; de film leek menigeen te raken. Een vluchtige blik op de filmposter voorafgaand aan de film deed, op de hartvorm na, niet vermoeden dat er zo’n emotionele lading aan zou zitten. Van een skatefilm zou je normaal wel wat anders verwachten, maar Minding the Gap was niet zo’n type film, het was alles behalve zo’n film..

De documentaire volgt een groepje jeugdvrienden in Rockford, een armoedig stadje in de  Amerikaanse staat Illinios. Zack, Keire en Bing kennen elkaar ruim de helft van hun leven; vanaf hun tiende slijten ze al hun vrije tijd in een klein skateparkje. Alledrie hadden ze een familie nodig, een groepje mensen waar ze zich in tegenstelling tot hun ouders wél thuis bij voelden, de skaters voorzagen goed in deze behoefte.

Twaalf jaren gaan voorbij. De jongens staan het begin van hun volwassen leven, een lastige realiteit. Bing, de beschouwende van de drie, is er na tien jaar achter wat het drietal al die jaren heeft verbonden. In diepteinterviews met Zack en Keire praat hij over dingen die er altijd waren, maar in de tijd dat ze elkaar kenden nooit naar buiten kwamen.

De op vele filmfestivals geprezen documentaire is een typische coming of age film: de drie nieuwkomers hebben moeite een plek te vinden in een voor hen zo nieuwe volwassenenwereld. Het is een proces van zoeken: naar hun identiteit en naar wat ze van de toekomst willen. Op andere punten onderscheidt de film zich weer van het genre. Normaliter gaat de aandacht van de jongvolwassenen in een dergelijke film naar het verwerken van de voor hen zo nieuwe ervaringen. In Minding the Gap wordt de aandacht niet besteed aan nieuwe zaken, maar aan de oude: de voor de hoofdpersonen zo problematische jeugd.

Zack en Keire stellen zich verassend kwetsbaar op in hun interviews met Bing. Zack gooit al zijn diepste onzekerheden en twijfels moeiteloos op tafel. Hij praat ook met gemak over wat hem er af en toe aanzet zo nu en dan uit te halen naar zijn vriendin, een voor hem lastig iets omdat zijn eigen vader ook nogal hardhandig was. Keire lijkt op het eerste gezicht moeite te hebben met het in de zwaarte duiken van bepaalde onderwerpen, zelfs over de meest ernstige zaken praat hij met zijn verhullende, maar charmante lach. Ook hij kan het toch toestaan zich af en toe van meer kwetsbare kanten te laten zien.

De toekomst van de jongens lijkt ook niet veel beter te bieden: hun opleiding hebben ze voortijdig gestopt en het stadje Rockford biedt met haar hoge werkloosheid ook niet veel hoop. Maar in hun ogen lijken de zaken af en toe uitzichtlozer dan ze in werkelijkheid zijn. Er is meer hoop dan zij denken dat er is, maar met hun ogen soms te veel op het verleden gericht, lijken ze dat zelf vaak niet in te zien. Niet geheel politiek correct, maar het maakt de film zo nu en dan wat vermoeiend om naar te kijken.

Het was voor het Amsterdamse publiek in de bioscoopzaal waarschijnlijk lastig relateren met dit leven in een van de armste witte delen van de VS. Toch waren er veel tranen die ogenschijnlijk niet zo zeer uit medeleven, maar uit een bepaald soort herkenbaarheid leken te komen. Thema’s als hoop houden, ondanks dat de situatie je daar weinig rede voor biedt. Of houden van je familie, ondanks alles wat er verkeerd is gegaan, maar toch, omdat het je familie is. Het waren thema’s die er dik bovenop lagen en het nodige effect hadden.

Minding the Gap was een goede film, de hoeveelheid drama leek soms iets te veel van het goede, maar werd altijd weer gecompenseerd door het feit dat het lastig was geen sympathie voor de jongens te voelen.

Geschreven door Jorryt de Jong