In Portret de la Jeune Fille en Feu neemt regisseuse Céline Sciamma je mee in een onmogelijk liefdesverhaal in de 18^e eeuw dat langzaam opbloeit. Kunstenares Marianne krijgt de opdracht om een portret te maken van Heloïse, die bestemd is voor de man waarmee ze tegen haar wil in moet trouwen. De vorige kunstenaar is het niet gelukt om haar gezicht op het doek te reproduceren omdat ze weigerde voor hem te poseren. Het gezicht van Heloïse functioneert als het missende puzzelstuk in het schilderij dat Marianne moet opvullen. In de zoektocht naar dit gat vult ze daarnaast langzaam maar zeker ook haar hart met liefde. Voor Heloïse en Marianne is er geen sprake van liefde op het eerste gezicht, maar op het zoveelste.

Sciamma laat in de film 18^e-eeuwse schilderijen tot leven komen. Ze gebruikt heldere kleuren die op het doek lijken op precies goed gemengde verf in een schilderij. Shots van de blauwe vloeiende zee worden afgewisseld met shots van kaarslicht dat een warme gloed op de gezichten van de vrouwen laat verschijnen. Gedurende de hele film is alles gefocust op een stilistische compositie, alsof elk shot een uitgedacht schilderij is.

De spanning van het kijken en observeren staat centraal in het ontstaan van de vurige gevoelens voor elkaar. De prachtige kostuums en scherpe grapjes tussendoor laten je glimlachen tijdens deze tedere verfilming van een eerste liefde. Als kijker wil je dat ze het schilderij nooit afmaken, aangezien dat zou betekenen dat hun contact daarmee zal worden stopgezet. Ondanks dat de relatie onmogelijk is in de tijd waarin ze leven, zal de liefde van de personages onderling voor eeuwig in hun gedachte doorvlammen. Sciamma inspireert de (queer) kijker om zich te laten leiden door het gevoel. Wat toen niet kon, kan nu wel.

Geschreven door Lukas de Flines