Wie de trailer van regisseur Midi Z’s Nina Wu bekijkt zet zich alvast schrap voor een horrorspektakel. De flitsende beelden schieten langs een krijsende Nina met haar handen in haar haar, of Nina die levenloos met een bloedende wond in het water drijft. In werkelijkheid is de film een stuk minder opzichtig, en ontstaat een beklemmende sfeer vooral door de trage en verwarrende opbouw van de film. Wat is Nina overkomen? We volgen haar als opkomend actrice die na jaren van weinig succes eindelijk een grote rol in een film heeft weten te bemachtigen. Maar deze rol kwam haar niet zomaar aanwaaien.

Bij aanvang van de film zien we Nina op haar gemak in haar appartement terwijl ze een maaltijd kookt. Enkele momenten later neemt ze met een bord eten plaats voor haar telefoon, nadat ze snel haar haren los gooit en haar t-shirt heeft ingeruild voor een korset. Een live-publiek kijkt mee terwijl ze eet en stuurt haar geld, terwijl ze hen liefkozend toespreekt. De film vestigt zich hiermee direct in het huidige tijdperk, waarin zogenaamde mukbangs (video’s waarin mensen zichzelf filmen terwijl ze eten en deze online uitzenden) een populair fenomeen zijn. Voor Nina is het een manier om rond te komen tot haar gedroomde acteerdoorbraak zich eindelijk voordoet; iets waar ze na ruim zes jaar nog steeds geen succes in heeft behaald. 

De filmwereld is een wereld met moordende concurrentie. Maar dan wordt Nina toch gebeld voor een auditie, en weet ze de hoofdrol te bemachtigen. In een gesprek met haar manager wordt duidelijk dat er wel één voorwaarde is: voor de rol zal ze naakt een seksscène moeten filmen. Het wordt weggezet als iets kleins, iets dat erbij hoort. En welke keuze heb je wanneer je eindelijk een rol wordt aangeboden na jaren van zeer beperkt succes? Hoewel Nina niet echt overtuigd lijkt vertonen de volgende scènes de opnames van de film, waarbij keer op keer haar vermoedelijke twijfels worden weggezet in het belang van de film. 

Deze twijfels gaan samen met de verschijning van verschillende dingen die niet op hun plek lijken te zijn. Zo wordt er ingezoomd op het silhouet van een salamander achter een lamp, en kruipt er uit het niets een kakkerlak over Nina’s hand. Deze verschijningen lijken een soort voorbodes, waarschuwingen voor iets onheilspellends dat boven Nina’s hoofd hangt. De realiteit begint zich steeds meer te vermengen met vertekende fantasieën en verzinsels ervan. Wat echt is en wat niet is niet langer duidelijk. Dit komt ook terug in de flashbacks naar Nina’s auditie voor haar rol, waarvan we steeds een andere variant te zien krijgen. Daarbij lijkt Nina ook nog gevolgd te worden door haar grote concurrent voor de rol, die het haar kwalijk neemt dat zij de rol voor haar neus heeft weggekaapt. Het onheilspellende gevoel groeit, maar waar het aan relateert blijft lange tijd onbeantwoord.

Uiteindelijk wordt het duidelijk dat de vijand niet de voor de hand liggende concurrent is, maar de machthebbende mannelijke spelers die Nina’s lot in de filmwereld in handen hebben. Hiermee wordt duidelijk dat Nina Wu een bijdrage is aan het #MeToo-debat, waar met name de slotscène op zeer confronterende wijze de ernst van de zaak aan het licht brengt. Hoe aangrijpend deze confrontatie ook is, twijfel ik hierin aan de echte bijdrage die film brengt aan het debat. Opnieuw zien we het probleem in zijn meest gewelddadige vorm, wat het risico met zich meebrengt dat enkel deze gevallen als waardige voorbeelden worden gezien. Zolang de nuance van subtiele daden, die eerder opzij worden gezet als te klein, onbelangrijk of overdreven, niet bij het probleem worden betrokken wordt de kern niet aangepakt. Het probleem wordt dan enkel herkend en erkend wanneer de uiterste vorm van seksueel misbruik zich vertoont, wat de brede omvang aan ervaringen onderschat. 

Ondanks het onrustige gevoel dat de aangrijpende slotscène veroorzaakt weet Nina Wu de kijker met een voldaan gevoel achter te laten, al moet men het mogelijk even laten bezinken. Elke vraag of onduidelijkheid die tijdens de film wordt opgebracht wordt namelijk beantwoord, en zo valt de film als een puzzel precies in elkaar. Midi Z en Ke-Xi Wu, hoofdrolspeelster én scenarioschrijver, zetten hiermee een indrukwekkend samenwerkingsproject neer. 

Geschreven door Rowan Stol