“Georgische dans draagt de ziel uit van het land”, aldus de docent. Van jongs af aan traint Merab elke dag om in het nationaal Georgisch dansensemble te komen, want elke beweging moet perfect zijn. En tegelijkertijd moet hij ook nog eens zorgen voor geld voor zijn moeder, oma en broer. No pressure… De dansleerlingen stellen hun lichaam op deze manier in dienst van het land. Wanneer er wordt aangekondigd dat er binnenkort audities zullen worden gehouden voor een nieuw lid van het officiële ensemble ontstaat er spanning tussen de leerlingen. De druk wordt nog meer opgevoerd als Irakli zich aan het de dansgroep toevoegt. Irakli wordt Merabs grootste concurrent en tegelijkertijd ook zijn grootste verlangen.

Als man moet je zo hard zijn als een spijker. Een traditionele dansschool in Georgië functioneert als een spiegel van het land met betrekking tot wat een man is en hoe deze functioneert in de maatschappij. Georgische dans is gebaseerd op mannelijkheid, vertelt de docent. Maar wat is mannelijkheid precies? Betekent het dat je geen zwakte mag laten zien? Dat je beter danst dan je broer? Dat je zorgt voor je oma? Veel drinkt? Met andere mannen in gevecht raakt? Seks hebt met verschillende vrouwen? Al deze vragen komen aan bod in And then we danced.

Dansen en vechten lijken twee activiteiten die dicht bij elkaar staan in Georgië. Deze verrassende combinatie wordt in deze context, net als rivaliteit en liefde, verweven tot een spannend samenspel. Homoseksuele gevoelens uiten in een conservatieve setting is echter niet makkelijk, laat staan uit de kast komen. And then we danced neemt de kijker mee in het verwerkingsproces van een ontdekking tot zelfacceptatie en uiting van een seksuele geaardheid die afwijkt van de norm. Het proces kan gekoppeld worden aan de dans van Merab: elke beweging heeft een verhaal. Door te dansen en het eigen heft in handen te nemen, wordt het complexe proces van Merabs verlangens verteld. De camera staat vaak dicht op de bewegingen en gezichtsuitdrukkingen van de hoofdpersoon. Door deze close manier van filmen wordt de kijker tot in detail met de bewegingen van het lichaam meegenomen.

And then we danced is een modern liefdesverhaal in een conservatieve setting. Regisseur Levan Akin laat de kijker nadenken over tolerantie van homoseksualiteit. In hoeverre wordt elke vorm van seksualiteit geaccepteerd in mijn land en door mijn omgeving? Dit is een universele vraag die tot op de dag van vandaag in universele context kan worden geplaatst. Na afloop van de film hoorde ik achter mij, vermoedelijk over de een intieme scène tussen Merab en Irakli: “Ik vond het wel iets té aanwezig”. Verschillende vragen cirkelen rond in mijn gedachten en deze laten me uiteindelijk iets realiseren. De zichtbaarheid van homoseksualiteit is tot op de dag van vandaag cruciaal, en dat valt niet te ontkennen.

Geschreven door Lukas de Flines