‘What happened to the eight hour day?’ vraagt een cliënt verbaasd wanneer Abby, werkzaam in de thuiszorg, vertelt hoe vroeg haar werkdag begint en dat ze vaak pas ’s avonds laat thuiskomt. Van een gestructureerde, achturige werkdag is geen sprake. Met het openbaar vervoer en op eigen kosten reist Abby dagelijks langs haar cliënten; een taak die het grootste deel van haar dag in beslag neemt. Ook haar partner Ricky maakt enorm lange dagen, werkend als zelfstandig pakketbezorger. Beiden hebben te maken met een veel voorkomend hedendaags fenomeen, waarin contracten niet worden afgesloten op gewerkte uren, maar op behaalde targets of klanten. Hoewel de vrijheden van soortgelijke contracten in eerste instantie aantrekkelijk lijken, wordt het snel duidelijk dat de enorme werkdruk, strikte protocollen en onhaalbare doelstellingen hun tol eisen.

 De precaire omstandigheden hebben invloed op het hele gezin. Het contact met jongste dochter Liza Jane moet veelvuldig worden beperkt tot een telefoontje tussen de werkzaamheden door, waarin instructies worden gegeven voor haar avondeten of huiswerk. Haar broer Seb is minder makkelijk te controleren. Hij spijbelt veel van school en komt regelmatig in de problemen. Het normale gezinsleven bestaat slechts in de kleine dingen. Eén van de weinige ontspannen, en oprecht gelukkige momenten speelt af op een vrijdagavond waar het gezin rond een tafel met afgehaald eten samenkomt. Wanneer dit zeldzame moment van samenkomst alsnog door een plotselinge werkoproep wordt verstoord weten ze hier een positieve draai aan te geven. Dit is echter het enige moment waarop het gezin actief lijkt samen te werken, waar ze op andere momenten enkel botsen in confrontaties veroorzaakt door opgebouwde spanning en stress. Ondanks deze spanningen op het oppervlak zijn het juist de subtiele verzorgende taken die binnen een gezin worden uitgevoerd die zorgen voor de nodige opluchting. Regisseur Ken Loach brengt deze momenten op zeer integere wijze in beeld, waardoor het geheel niet te dramatisch wordt.

Er wordt symbolisch verwezen naar het gezinsleven en de manier waarop de precaire omstandigheden zorgen voor veel afwezigheid en onbegrip voor elkaar in de terugkerende shots van het bakje met sleutels bij de voordeur. Waarbij beide ouders vaak thuiskomen en hun sleutels neerleggen op een gevuld sleutelbakje, treft jongste dochter Liza Jane gebruikelijk na school een leeg sleutelbakje aan. Door de hoge druk om te voldoen aan de basisbehoeftes voor overleving, door simpelweg geld te moeten verdienen voor het vervullen van deze behoeftes én het afbetalen van bestaande schulden, blijft er vrijwel geen tijd over voor de basale behoeftes aan steun, liefde en aandacht. De af- en aanwezigheid van sleutels, die direct aantonen wie men wel of niet kan aantreffen in huis, symboliseren hiermee tegelijkertijd de mate van af- en aanwezigheid in elkaars leven. Het is dan ook niet verrassend dat Liza Jane haar gemis van stabiliteit en aandacht symbolisch probeert te communiceren door het verstoppen van een sleutel, met alle gevolgen van dien.

Een uitweg uit alle misère lijkt ver weg, waarbij problemen enkel vermenigvuldigen in plaats van opgelost worden. Loach brengt hiermee aandacht voor een breed gedragen probleem onder gezinnen in een lagere economische klasse, wiens menselijkheid plaats moet maken voor constante, werkgerelateerde prestaties. Sorry We Missed You neemt de kijker mee in het verstikkende gevoel van een gezin dat het hoofd boven water probeert te houden, en toont de ingrijpende problematiek van een systeem waar winst de prioriteit heeft. 

Geschreven door Rowan Stol