Honeyland volgt Hatidze: zelfvoorzienend en zelfstandig leeft ze in een berglandschap ver verwijderd van dichtbebouwde, overbevolkte steden. De serene rust maakt zo nu en dan plaats voor de klanken van haar stem, wanneer ze de dieren rond het huis toespreekt of moppert op haar slechthorende moeder. Luid klinkt haar gezang wanneer ze honing oogst van de wilde bijen koloniën uit het omliggende gebied. Hatidze haar leven vormt zich rond het verzamelen van honing, het verhandelen ervan in de stad en vervolgens het kopen van producten die dienen voor de zorg van haarzelf en haar moeder. Bij het oogsten laat ze zonder uitzondering de helft van de honing voor de bijen achter. Omdat zo de natuurlijke balans in verhouding blijft kan ze hier voortdurend honing blijven halen. Een vicieuze cirkel wordt in stand gehouden.

De liefde en zorg die Hatidze stopt in haar kleinschalige honinghandel contrasteert sterk met de chaotische aanpak van haar nieuwe buren. Met zeven kinderen en een kudde vee is hun aanwezigheid in de omgeving onmogelijk te ontkennen. Ze worden echter welkom ontvangen door Hatidze, die blij lijkt te zijn met hun plotselinge gezelschap. Vader Hussein probeert via verschillende praktijken de eindjes aan elkaar te knopen, om zo onder andere het onderwijs voor de kinderen te kunnen bekostigen. Wanneer hij meekrijgt hoe Hatidze rondkomt van haar bijen raakt hij geïnteresseerd. Niet veel later worden er rijen bijenkasten het land op gereden en gaat Hussein een afspraak aan met een grootschalige handelaar. Hatidze spreekt hem toe dat hij moet oppassen de balans niet te verstoren, maar de dreigende plicht tot massaproductie en winstvergroting begint te steken. 

Ondanks de nadelen die ze begint te ondervinden door het nieuwe bedrijf van haar buren blijft ze bereid hen te helpen. Eén van de zonen neemt ze onder haar vleugel, om hem de kunst van apicultuur aan te leren. De film speelt met het contrast tussen de aanpak van Hatidze en Hussein, waarbij je als kijker met name sympathiseert met de zorgvuldige methode van Hatidze. Het wordt echter wel duidelijk dat beide kanten met de zekere opofferingen komen. Zo wordt het in de speelse interactie tussen Hatidze en de buurkinderen voorzichtig duidelijk dat er sprake is van onvervulde dromen; dromen die in de weg zouden staan van het prioriteren van de bijen. Hatidze is een inspirerend figuur, gevolgd door een onmerkbaar aanwezige camera in haar dagelijks leven, dat ze langzaam naar veranderende omstandigheden moet aanpassen. Honeyland ontpopt zich tot een soort modern, antikapitalistisch sprookje, met Hatidze als de onbaatzuchtige held van het verhaal. Er wordt hierin een authentiek portret geschetst van een inspirerende vrouw, die zorgzaamheid tot een radicale aanpak verheft. 

Geschreven door Rowan Stol