Voor haar laatste project is Sofia Coppola voor de derde keer de samenwerking aangegaan met Bill Murray (Lost in Translation, A Very Murray Christmas). Het resultaat is een bitterzoet vader-dochter avontuur door the city that never sleeps. Een sfeervolle comedy-drama voor de hele familie.

Laura (Rashida Jones) woont met haar man Dean (Marlon Wayans) en twee kinderen in een appartement in New York. Een typisch stadsgezinnetje: te veel sociale verplichtingen en te weinig tijd. Terwijl Laura worstelt met haar nieuwe roman, eisen de kinderen steeds meer tijd op en is Dean vaak op zakenreis met zijn nieuwe vrouwelijke assistente. Verdacht vaak. Tegen beter weten in vraagt Laura de mening van haar flamboyante vader Felix (Bill Murray), die zelf heel wat harten heeft gebroken, inclusief die van haar moeder. Hij weet dus wel raad met dit probleem en sleurt Laura mee op een knotsgek avontuur door de stad. Met zijn verklaringen voor mannelijke dominantie en dubbelzinnige bewijsstukken lijkt Felix haar haast te willen overtuigen van Deans schuld, ongeacht hoe zeer ze dit eigenlijk niet onder ogen wilt zien. Haar vader kan het bloed onder haar nagels vandaan halen, maar is tegelijkertijd de enige die daadwerkelijk naar haar omkijkt. Langzaamaan verandert de zoektocht naar de waarheid in een psychologische confrontatie tussen vader en dochter.

Met On the Rocks drukt Sofia Coppola opnieuw haar stempel op het genre ‘comedy-drama’, die ze als geen ander beheerst. Waar haar vader, Francis Ford Coppola, epische proporties opzocht, blijft Sofia juist bij kleinschalige thema’s. Gespannen familiebanden, fragiele relaties en zelfontplooiing zijn overal ter wereld dagelijkse kost en maken haar films juist zo herkenbaar. Zelfs ik, een jongen uit een andere generatie en van een ander continent, kan relateren aan de problemen van Laura. We hebben bijvoorbeeld andere ouders, maar hetzelfde gekibbel.

Wat On the Rocks echter zijn diepere lagen geeft, is de belichaming van maatschappelijke problemen in verschillende personages; Laura’s praatzieke vriendin Vanessa (Jenny Slate) portretteert het inhoudsloze sociale contact tussen mensen, de polygame Felix representeert de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen en de eenzame Laura toont de keerzijde van het stadsleven. Het zijn zware onderwerpen die Sofia Coppola behendig hanteert, wat ik persoonlijk het indrukwekkendst van de film vind. Ze bekijkt negatieve omstandigheden door een luchtige, energieke bril, waardoor ze bij het publiek geen sombere frons teweegbrengt, maar een optimistische glimlach. “Alles komt wel weer goed. We slaan ons er wel doorheen”. Een verblijdende boodschap in tijden van angst en bezorgdheid.

Geschreven door Daan Robberse