In groep 4 moesten we verkleed als een historisch figuur naar school komen. Waarschijnlijk sterk beïnvloed door mijn woke moeder, viel mijn keuze op Jeanne d’Arc.

Het is inmiddels 14 jaar later en regisseur Bruno Dumont heeft een tweede film over mijn heldin uitgebracht. In Jeanne d’Arc vertelt hij het verhaal van de laatste dagen van haar korte leven.

Voor een film die de Bechdel-test in de verste verte niet zou passeren, – voornamelijk omdat Jeanne in het merendeel van de film de enige aanwezige vrouw is – hangt er een feministische gloed boven deze opera-achtige film.   

De manier waarop Dumont zorgvuldig het uiterlijk van de personages heeft uitgekozen om de belachelijkheid van het systeem – zowel dat van de katholieke kerk als van de patriarchische samenleving –  te benadrukken is bewonderenswaardig.

Allereerst wordt de rol van madame Jeanne vertolkt door de twaalfjarige Lise Leplat Prudhomme. Een merkwaardige keuze, aangezien de werkelijke Jeanne negentien jaar oud was toen ze op de brandstapel belandde. Haar kinderlijke verschijning accentueert op absurdistische wijze de neerbuigende toon waarop tegen haar gepraat wordt.

Hoe is het mogelijk dat, in een film die overvol zit met dialoog, er scènes voorbijgaan waarin Jeanne zwijgend alle woorden over haar heen laat vloeien in de trant van mansplaining. De geestelijken zijn van mening dat zij alles beter weten dan Jeanne. Toch toont Jeanne met haar stilte, naast de enkele sterke monologen, een bepaalde kracht.

Hiernaast dragen de overdreven kostuums en grimage bij aan een soort ongeloofwaardige lelijkheid in de mannelijke personages. Alle bewegingen die ze met hun grote gewaden maken, komt belachelijk over en hun overdreven gezichten zorgen ervoor dat je hun uitdrukkingen niet meer serieus neemt.

Misschien is het vergezocht, maar ik weiger te geloven dat Dumont niét op ironische wijze het geestelijke patriarchaat belachelijk wilde maken. Hij vertelt een onwerkelijk verhaal over waargebeurde gebeurtenissen, over een klein meisje dat op alle vlakken een groter persoon lijkt dan de vele mannen die op haar neerkijken.

14 jaar later en Jeanne d’Arc weet nog steeds zoveel indruk op me te maken als toen ik in mijn ridderkostuum het klaslokaal binnenliep. Tegen een surrealistische achtergrond vertelt Dumont het verhaal van ultieme vrouwelijke kracht.