Monsoon (2019), geregisseerd door de Brits-Cambodjaanse Hong Khaou (Lilting), vertelt het verhaal van een Brits-Vietnamese jongeman die terugkeert naar zijn geboorteland om de laatste wens van zijn ouders te vervullen. De film ging in 2019 op het Karlovy Vary International Film Festival in première en keert dit jaar terug bij het International Queer & Migrant Film Festival (IQMFF) 2020.

Kit (Henry Golding) arriveert na een lange reis in Saigon, Vietnam. Hij is een vreemde eend in de bijt; hij lijkt Vietnamees, maar spreekt de taal niet, kent de cultuur nauwelijks en moet net als menig ander toerist het chaotische verkeer in de stad zien te overleven. Op 6-jarige leeftijd, vlak na de Vietnamoorlog, is hij namelijk met zijn familie het land ontvlucht en naar Engeland verhuisd. Nu, 30 jaar later, komt hij terug om de as van zijn ouders uit te strooien. In de zoektocht naar de perfecte locatie schakelt hij de hulp in van zijn jeugdvriend Lee (David Tran), die wél de nasleep van de oorlog en de wederopbouw van het land heeft meegemaakt. Al gauw wordt pijnlijk duidelijk hoe diepgeworteld de oorlog nog in de bevolking zit en hoe Kit, die dit trauma bespaard is gebleven, vervreemd is geraakt van zijn geboorteland. Midden in zijn identiteitscrisis ontmoet hij Lewis (Parker Sawyers), een Amerikaan wiens vader heeft meegevochten in de oorlog en daarna in Vietnam is gebleven. Een lotgenoot, een vriend, maar vooral een betoverende minnaar.

Waar Hong Khaou in Lilting een perfecte balans vond tussen thematische dialogen en meeslepende conflicten, slaat hij nu helaas de plank mis. Onderwerpen als oorlog, homoseksualiteit en identiteit komen veelvuldig aan bod, maar zijn zonder enig plot om ze aan elkaar te rijgen niet meer dan losse puzzelstukjes. De ‘narrative drive’, hetgeen wat een verhaal voorwaarts duwt en wat bij ieder scenario bovenaan het lijstje moet staan, ontbrak. Dialogen en personages verloren hun waarde door de afwezigheid van belangen en doelen. Het enige wat daadwerkelijk indruk op mij heeft gemaakt is de prachtige cinematografie van Benjamin Kracun, maar daarmee is ook alles gezegd.

De helft van mijn roots ligt in Cambodja, een buurland van Vietnam en minstens zo heftig getroffen door de Vietnamoorlog. Mede daarom was ik aanvankelijk ontzettend geïnteresseerd in de film. Op z’n zachtst uitgedrukt was ik teleurgesteld toen ik wat anders voorgeschoteld kreeg dan ik had verwacht: geen hoog-emotioneel drama, maar een trage ‘slice of life’. Een gefragmenteerd verhaal met onbeantwoorde thema’s.

Zou ik dan deze film als ‘slecht’ bestempelen? Nee. Monsoon raakt waarschijnlijk een gevoelige snaar bij vele anderen, alleen niet bij mij. Het is misschien niet mijn smaak, maar ook dat is film; er is voor ieder wat wils. En ik zou het niet anders willen hebben.

Geschreven door Daan Robberse