‘Il dolce far niente’, de ogenschijnlijke Italiaanse lijfspreuk, gaat niet op voor ‘Gli anni più belli’, een film in superlatieven. Deze nieuwste film van Gabriele Muccino is een wervelwind, vliegend van de ene dramatische wending naar de ander. Elke ruzie is vurig en elke verzoening gepassioneerd: een film in uitroeptekens!

We volgen het leven van de vier vrienden Riccardo, Giulio, Paolo en Gemma, van de zomer dat ze bij elkaar kwamen tot de oud en nieuw van zo’n 50 jaar later. Muccino leek met deze film een episch chef d’oeuvre te willen afleveren, door met veel bombarie 4 verschillende verhaallijnen en de Italiaanse geschiedenis in 2 uur samen te vatten. Dit ambitieuze plan pakt echter anders uit dan gehoopt. Door de hoge snelheid is de film gefragmenteerd en weinig diepgaand. De vrienden worden koortsachtig snel verliefd en verlaten, succesvol en werkloos, waarbij ze elkaar net zo snel uit het oog verliezen als dat ze elkaar toevallig weer tegenkomen. Door deze grote hoeveelheid informatie blijven alle personages bijfiguren. Ze krijgen net te weinig speeltijd om een realistische en genuanceerde groei door te maken, terwijl die potentie er wel zit. Vooral Gemma heeft een intrigerende geschiedenis, wat een aantal kwetsbare momenten oplevert. Maar helaas blijft de rol van de vrouw volgens de film beperkt totdochter, moeder of geliefde, die vervolgens zelf bedriegt, of bedrogen kan worden. 

Deze kritische noten willen echter niet zeggen dat het geen vermakelijke film is. Een beetje Italiaanse bravoure kan een mooie afleiding zijn van een momenteel niet al te rooskleurige wereld. ‘Gli anni piu belli’ is GTST in het Italiaans, waarbij je als kijker geen realisme moet verwachten. Probeer niet door de dramatiek heen te kijken, maar geef je er vooral aan over. Dan zal je bij het einde wellicht toch geroerd zijn als ze, weer samengekomen, proosten op ‘de dingen die ons goed doen’. 

Geschreven door Anne Oort