Yana ligt op de grond in een bos. Omringd door bladeren en sporadisch een vliegje dat langs haar gezicht beweegt, speelt ze minutenlang dood voor haar zoontje die haar al een paar keer lichtelijk bezorgd aantikt. Dit lastig te begrijpen gedrag is tekenend voor Yana’s personage, die mysterie uitstraalt en recht uit een Tarkovsky-film lijkt te zijn gelopen. Ze lijkt niet in verbinding te staan met wat ze wilt. Wat ze wel zeker weet is dat haar leven, als vrouw van Jehova’s getuigen-leider David, haar ongelukkig maakt. 

De openingsscène van Beginning brengt de kijker eerst even op het verkeerde spoor. De intrede van Jehova’s Getuigen in de kerk op zondagmorgen, en de start van de dienst, verlopen op berustende wijze. Hierdoor is het het des te ijzingwekkender wanneer er een brandbom de kerk in wordt geworpen, die de kerkgangers en de kijker volledig door elkaar schudt. Doordat de scène in één long take is geschoten, voelt het alsof je er met je neus bovenop staat. ‘Don’t get too comfortable’, lijkt regisseur Dea Kulumbegashvili te willen zeggen.

Kort na deze gebeurtenis reist Yana’s echtgenoot David een aantal dagen af naar Tbilisi om verantwoording af te leggen bij opzieners van de kerk, en geld te vragen voor het herbouwen van het afgebrande kerkgebouw. Yana blijft alleen achter met haar zoontje Giorgi, aan wie ze, samen met andere Jehova-kinderen, voorbereidingsles geeft voor hun opkomende doop. 

Voordat David vertrekt zegt ze hem bezorgd: ​​‘Er is iets mis met mij. Het leven gaat aan me voorbij, alsof ik er geen deel van uitmaak’, waarmee hij het spits afbijt van een reeks patriarchale en misogyne gebeurtenissen in Beginning. Hij suggereert dat ze gewoon een nieuwe bezigheid moet zoeken, of misschien zal een kitten haar minder neerslachtig maken? De echtgenoot heeft nu echt de aandacht en steun van zijn vrouw nodig in deze lastige tijd. Hij wimpelt haar zorgen af en draait de aandacht naar zichzelf. De bedreven feminist zal dit bijna komisch vinden, zo tekenend als deze afleidingsmanoeuvre is. 

Yana is met het vertrek van haar echtgenoot echter niet af van het kille isolement waar ze in verkeert. Op een avond belt een rechercheur van de politie aan om vragen te stellen over de kerkbrand. De scheve machtsverhouding en de ik-kan-alles-maken-houding van de rechercheur vormen de ondervraging tot een unheimische uiting van seksuele intimidatie, die Yana verwart, en lijkt te doen twijfelen aan haarzelf. 

Het lage tempo en het minimalistische sound design van Beginning brengt de kijker in een soort trance, en dwingt af dat je de gebeurtenissen en Yana’s gedragingen aandachtig volgt. Deze filmstijl is slim afgebeeld, en brengt zaken als seksueel geweld en victim blaming des te hartverscheurend aan het licht. Met prachtige beelden die de kijker een vlieg op de muur maken –  toeschouwer van Yana’s genoegdoening.

Geschreven door Gaia van Maanen