Na een lange tijd is het sinds kort weer mogelijk om een film te bezoeken waarbij de kijkers geen 1,5 meter afstand hoeven te houden. De bioscoopzalen zijn daarom weer tot maximale capaciteit gevuld. Zo kan men een intrigerende reis maken door drie volledig losstaande figuratieve scenario’s, die vanuit stilistisch oogpunt perfect bij elkaar passen. Dit alles en nog meer; tijdens het kijken van The French Dispatch van regisseur Wes Anderson. Ondanks dat het de eerste Wes Anderson film was die ik zag, werd het mij snel duidelijk waarom fans met smart hebben gewacht op zijn nieuwste film. 

De verhalen spelen zich af binnen de fictieve Franse plaats Ennui-Sur-Blasé. Een interessante plek waar een gedetineerde ontpopt tot een felbegeerd kunstenaar en waar recalcitrante Franse jongeren een revolutie starten middels een schaakspel. Ook radijsjes blijken de redding te zijn in een heuse gijzel scène. Ennui-Seur-Blasé is tevens de plek waar de redactie van The French Dispatch is gelokaliseerd, een dagblad wat symbool staat voor het door Anderson geliefde Amerikaanse tijdschrift The New Yorker.  Het dagblad kenmerkt zich door haar eigenzinnige redactieleden, die zich allen op bijzondere wijze bezighouden met columns gewijd aan de lokale cuisine, kunst en cultuur van het idyllische dorpje. 

Vooraf was mij verteld dat Wes Anderson films voornamelijk een lust zijn voor het oog. Dit bleek waar te zijn. Zijn esthetische bekwaamheid gecombineerd met goed getimede humor maakt een goedlachs tijdverdrijf. Vanaf moment één wordt de kijker gegrepen door de perfect gemaakte kostuums, dialogen en monologen, waarbij de acteurs het publiek direct aankijken. De toneel-achtige stijl die doorgevoerd werd door de film had een magnetiserende werking. Wat werd benadrukt op het moment dat een Hollywood ogende politieachtervolging overgaat in een geanimeerde klare lijn stijl, zoals in het stripfiguur Kuifje. Deze najaging werd ondersteund door een perfect gecomponeerde jazz-soundtrack om de kijker te blijven boeien. De hulde aan Franse film en cultuur kwam nadrukkelijk tot zijn recht in de verhaallijn van Zeffirelli, gespeeld door Timothée Chalamet. Dit deel van het verhaal is gebaseerd op de excentrieke wijze waarop een potentieel baanbrekend manifest wordt geschreven, de inhoud daarvan zal echter niemand weten. Wat wel duidelijk naar voren komt is de nauwkeurige vormgeving van de personages. Zo spreekt Zeffirelli meermaals zijn onzekerheid over zijn ‘nieuwe’ spieren uit wat een onschuldige tegenstrijdigheid biedt binnen zijn jonge, intelligente en radicale karakter. Daarnaast kwam de duidelijke character building ook naar voren in het personage van Simone, gespeeld door Léa Seydoux. Door middel van apathische, felle, recht-door-zee opmerkingen in combinatie met haar stugge lichaamstaal, kwam het kille aspect van haar personage duidelijk aan bij het publiek. 

Al met al, is The French Dispatch alleen al door haar perfectionistische samenstelling van cast, omgeving, spraak, kleurencompositie en humor een film die het bekijken waard is. Zowel voor degene die al bekend is met zijn werk als voor de kijkers, die zoals ik, tot nu toe onder een steen lijken te hebben geleefd. The French Dispatch maakt een vrolijke en uitvoerig doordachte indruk. Iets wat smaakt naar meer.

Geschreven door Daniella Verschuur