Avondzon, verpletterende zachtheid en kinderlijke intimiteit. Lukas Dhont heeft voor zijn tweede speelfilm Close een arena gekozen die je bijna kan ruiken zo tastbaar. Op het Vlaamse platteland komen we terecht in de vriendschap van Léo en Rémi, die al jaren beste vrienden zijn en wiens speelsheid je bijna doet verlangen naar weer jong en onbezonnen zijn. Léo en Rémi beleven hun laatste zomer voordat ze naar de middelbare school gaan, waar alles abrupt zal veranderen. De aandacht die de twee voor elkaar hebben is ontroerend en voelt ergens ook sensueel. Of is dat de hardnekkige projectie van de kijker? 

Nadat ze vertrokken zijn van de rust en sereniteit op het platteland, komen de twee vrienden aan op hun school, waar drukke tetterende pubers een soort kudde vormen in het wild. Al snel merk je hoe ongewoon de innige jongensvriendschap tussen Léo en Rémi wordt bevonden door hun klasgenoten. De verbaasde blikken en opmerkingen voorspellen niet veels goeds, en al vroeger in Close geeft Dhont ons een hint naar deze naderende dreiging. Een van Léo en Rémi’s spelletjes is om zich te verstoppen en te doen alsof er gevaarlijke buitenstaanders zijn die hen willen aanvallen. Hoe fantasierijk ze ook zijn in hun eigen wereld, het abstracte gevaar wat ze hebben verzonnen, wordt toch opeens echt wanneer het schooljaar begint. Opeens is hun vriendschap niet meer iets van hun, maar een gegeven waar iedereen wat van vindt. Vragen over de aard van hun relatie en of ze misschien gewoon nog niet weten dat ze op jongens vallen, terwijl de hele klas meeluistert.

Hun kwetsbaarheid die juist zo krachtig is om te zien, lijkt niet opgewassen tegen de meningen en diepgewortelde ideeën over wat wel en niet normaal is tussen jongens. Hun leeftijd maakt ze fragiel en vatbaar voor het meedoen met de grote groep. En die accepteren de omgangsmanier van Léo en Rémi niet. Er ontstaat een kloof en hun nabijheid verkleint. Je kan het als kijker alleen maar aanzien en hopen dat hun vriendschap zich staande weet te houden. 

Close laat zowel pure zachtheid als pure hardheid zien. Onschuld lost op en laat alleen nog maar ruimte over voor de giftige en oneerlijke behandeling van elkaar, zoals volwassenen die kennen. Dhont heeft met Close een diep-intieme film gemaakt, over de slangenkuil waarin je als puber beland en hopelijk weer levend uit komt. Wanneer je opgroeit raak je voor altijd iets kwijt. 

Geschreven door Gaia van Maanen