Engel van de dood

Onder het pseudoniem Miele (Honing), helpt Irene (Jasmine Trinca – ons allen wel bekend als Georgia uit La Meglio Giuventù) terminaal zieken in vrede te sterven. De zieke proeft voor de laatste keer van zijn favoriete bonbons, drinkt de duurste sherry, en, nadat Miele het verzoeknummer heeft opgezet en het slaapmiddel er bij heeft gepakt, weet de zieke dat het tijd is om heen te gaan. Wie kan zich, als zieke, een beter einde voorstellen?

In het katholieke Italië is het plegen van euthanasie verboden, maar Irene trekt zich daar niets van aan. Zij speelt voor engel van de dood.

Dit dubbelleven heeft ook een keerzijde. In het geheim reist Irene af naar Mexico, waar zij, onder het mom van: ‘Ik wil zelf mijn hond laten inslapen’, het gewenste slaapmiddel regelt. Thuis doet zij zich voor als ijverige studente, maar het ‘doden’ van mensen heeft grote impact op haar. Niemand weet er van, zelfs haar vriendje niet. Irene raakt verscheurd tussen twee totaal verschillende werelden.

Als geen zieke maar kerngezonde man, die er gewoonweg geen zin meer in heeft, om Miele’s hulp vraagt, breekt er iets in haar. Wordt er zo makkelijk met de dood omgesprongen? Zij weigert hem te helpen. De man, echter, laat haar niet meer los. Steeds vaker brengen Miele en de man tijd met elkaar door. Er ontstaat zelfs een hechte vriendschap. Aan deze vriendschap komt plots een einde, niet geheel onverwacht…

Na de eerste paar beelden is de toon gezet. De sfeer is donker, onvatbaar en onheilspellend. De combinatie van heldere beelden en muziek met diepe bas zorgen voor kippenvel. Het einde mag dan over de top zijn, desalniettemin past het perfect bij de rest van de film. Miele blijft boeien, tot het laatste shot.