Sinds ik Les Amours Imaginaires, nog altijd een van mijn lievelingsfilms, heb gezien, heb ik veel bewondering voor Xavier Dolan. Ik was dan ook erg benieuwd naar zijn nieuwste film: Tom à la Ferme (Tom op de boerderij). Bij het zien van de trailer werd mij al duidelijk dat deze film heel anders zou zijn dan het eerdere werk van deze jonge Canadese regisseur, dat bestond uit een drietal drama films met onmogelijke liefde als hoofdonderwerp. En inderdaad: Tom à la Ferme bleek een gewelddadige, psychologische thriller te zijn, voor Dolan een nieuw genre. Net als in J’ai Tué ma Mère en Les Amours Imaginaires speelt Dolan wederom zelf de hoofdrol, maar, anders dan bij zijn eerdere films, heeft hij het scenario niet helemaal alleen geschreven, maar heeft hij het gebaseerd op een toneelstuk van de Canadese schrijver Michel Marc Bouchard.

Geteisterd door verdriet om zijn overleden geliefde, Guillaume, reist Tom af naar de afgelegen boerderij waar diens moeder en broer wonen. Guillaumes moeder blijkt echter niet af te weten van de homoseksualiteit van haar zoon; zij neemt aan dat Tom gewoon een goede vriend van hem was. Haar oudste zoon Francis wist hier echter wel van en maakt Tom op agressieve wijze duidelijk dat hij er alles aan zal doen om dit geheim te houden voor zijn moeder. Francis laat Tom niet zomaar weggaan van zijn boerderij en houdt hem in zijn macht door gevaarlijke psychologische spelletjes met hem te spelen. Na enkele vluchtpogingen raakt Tom zo in de ban van zijn gijzelnemer, dat hij niet eens meer probeert te ontsnappen. Dolan laat echter in het midden wat deze omschakeling teweeg heeft gebracht. Ook de motieven van Francis blijven helaas onderbelicht.

Dolan gebruikt voor Tom à la Ferme dezelfde filmische trucjes, die hij voor zijn andere films gebruikte om romantisch drama te creëren. Ditmaal om een spannende, onbehaaglijke sfeer neer te zetten. Het prachtige camerawerk met imposante shots en veel close-ups van de personages dragen hieraan bij. Met zijn muziekkeuze, die normaal gesproken de dramatiek in zijn films versterkt, slaat Dolan bij deze film echter de plank helaas mis. Waar beter geen muziek had kunnen zijn, heeft hij clichématige, quasi spannende muziek toegevoegd, die juist afleidt van de scène.

Gelukkig weten de uitstekend gecaste acteurs veel goed te maken met hun sterke spel. De haast seksuele spanning tussen Tom en Francis wordt door de twee acteurs voelbaar gemaakt voor de toeschouwer. Ook de kwetsbaarheid van de moeder is heel overtuigend in beeld gebracht. Zo wordt de dramatiek van het verhaal goed overgebracht en word je als kijker meegesleept met de emoties van de personages.

De grootse en meeslepende stijl, die zo typerend is voor Dolans films, is op een subtielere wijze terug te herkennen in Tom à la Ferme. In vergelijking met Les Amours Imaginaires en Laurence Anyways, waarin Dolan alles uit de kast haalt om nogal bombastische scènes te creëren, is Tom à la Ferme een stuk minder gestileerd, wat volgens mij ook niet passend zou zijn geweest voor een thriller. Om de spanning overeind te houden, is juist een genuanceerdere aanpak nodig.

Hoewel dit genre voor hem onbekend terrein was, is Dolan erin geslaagd een spannende psychologische thriller te maken. Gezien de leeftijd van deze getalenteerde regisseur (hij was 24 toen hij de film maakte) is dit, ondanks een paar mankementen, een geweldige prestatie.

Geschreven door Emily Rhodes