Festival Cinéma Arabe

Vorige week vond de zesde editie van het festival Cinéma Arabe plaats in Rialto. Van dinsdag tot zondag werden er elke dag meerdere Arabische films vertoond. Dinsdagavond was ik op de openingsavond, waar de gasten buiten werden verwelkomd met de vrolijke muziek van een fanfare band. De openingsfilm The Rooftops was in beide zalen uitverkocht. Voorafgaand aan de film waren er verschillende sprekers. De directeur van het festival hield een interessant verhaal over Arabische films, waarbij hij vertelde dat het voor alternatieve filmmakers in de Arabische wereld moeilijk is om hun werk te maken omdat de autoriteiten daar vaak geen toestemming geven voor het filmen. Dit moet dan vaak in het geheim gebeuren. Na afloop van de film was er gratis eten en drank waarbij er van verschillende schotels heerlijk Arabisch eten werd geserveerd.

The Rooftops

Voorafgaand aan de vertoning van The Rooftops was er een kort gesprek met Merzak Allouache, de maker van de film, een van de meest toonaangevende filmmakers in Algerije. Een leuk element dat in het gesprek naar voren kwam, was dat de beelden van de film in elf dagen geschoten zijn. Dit heeft met het eerder genoemde feit te maken dat het erg lastig kan zijn om aan filmvergunningen te komen. Dat de film in elf dagen geschoten is, kun je er niet aan af zien, de beelden lijken bewust gekozen en hebben veel rust in zich. 

The Rooftops is een mozaïekfilm die de verhalen van vijf verschillende dakterrassen en hun bewoners in Algiers vertelt. We zien deze dakterrassen gedurende één dag aan de hand van de vijf gebeden van de dag. Elk dakterras heeft een ander verhaal en weerspiegelt een andere kant van de Algerijnse samenleving. De dakterrassen hebben allemaal uitzicht op dezelfde stad, maar zijn tegelijk totaal verschillend. Op haar dakterras oefent een jonge, geëmancipeerde vrouw met haar band. Hier zie je een mengeling van de Westerse en de Arabische wereld. Op een ander dakterras zit de gestoorde oom van een gezin opgesloten in een hondenhok; dit is weer een hele andere kant van de samenleving. 

De herkenning aan de ene kant en de onbekende wereld aan de andere kant maakt dat de film je boeit. Naast mij zaten twee vrouwen die op bepaalde momenten in de film in lachen uitbarstten. Voor mij was het op deze momenten niet duidelijk wat er aan de hand was, ik miste duidelijk de context om dit te begrijpen. Dit zou je als minpunt kunnen zien, maar dit kan juist ook nieuwsgierigheid opwekken naar een wereld die je nog niet kent. Het was overigens niet zo dat de film uit onbegrijpelijke elementen aan elkaar hing: voor een buitenstaander gaf het een mooi beeld van de stad Algiers en de verhalen die daar te ontdekken zijn. 

De glimp die ik heb opgevangen van de Arabische filmwereld smaakt naar meer. Mooie beelden en een harde werkelijkheid: voor de filmliefhebber is het interessant om hier verder in te duiken. Hoewel het festival al voorbij is, kan je de site (http://www.cinemaarabe.nl) natuurlijk gebruiken om inspiratie op te doen voor het uitzoeken van een Arabische film of filmmaker. Wat ook een goede optie is, is volgend jaar natuurlijk gewoon naar het festival te gaan.

Geschreven door Lottie van Haastrecht