On the day that I was born, I started growing old.

Eigenlijk een heel gewone film over een heel gewone jongen, Mason (gespeeld door Ellar Coltrane), die een redelijk gewone jeugd doormaakt. Mason heeft een vrij nonchalante, dromerige uitstraling en we volgen zijn voortkabbelende jeugd met een paar flinke hobbels.

Dat deze film toch heel bijzonder is komt door de manier waarop hij gemaakt is. Regisseur Richard Linklater heeft gedurende 12 jaar af en toe een deel van de film opgenomen waardoor de personages gedurende de film steeds ouder worden. Wat ik ook interessant vind is dat Linklater de hele film geen flashback of flashforward gebruikt. De hele film speelt zich in chronologische volgorde af. Eerst was ik daar wel verbaasd over, het is immers relatief makkelijk om een flashback op te nemen, je kan gewoon een extra scene draaien als je acteurs nog jong zijn. Niemand hoeft er geschminkt te worden en je hoeft geen set te bouwen van 10 jaar geleden. Daarbij kan het voor het publiek een stuk spannender om bepaalde informatie later te krijgen. Toch vind ik het achteraf een goede keuze. Omdat we Mason nu volgen van een jongetje van 7 tot een jongeman van 18, heb je aan het einde echt het gevoel dat je iemands jeugd hebt mee gemaakt. Het los laten van die ‘film trucjes ‘ maakt de film een stuk echter en benadrukt het verstrijken van de tijd in het alledaagse leven. En juist door die drie uur en de chronologie zitten we aan het eind van de film met onze gedachten niet meer bij zijn jeugd en zijn we met hem oud geworden.

Al is het ouder worden van Mason een mooie en goed gebruikte vondst, toch ontkomt hij er niet aan dat het na een tijdje een soort running gag wordt. ‘Hoe zal hij er nu weer uit zien?’ ‘Wat zit zijn haar puberig!’ Daarbij vind ik de film soms te uitleggerig, Linklater onderschat naar mijn idee zijn publiek een beetje. Bijvoorbeeld iedere keer als Mason’s moeder een nieuwe relatie krijgt, ziet Mason dat al aankomen en zien we de moeder zo lang flirten dat, als we daarna weer een tijdsprong maken van een jaar, echt iédereen door heeft dat ze nu een relatie hebben. Naar mijn smaak had dit wel iets subtieler gemogen zeker de tweede keer. Een tweede voorbeeld hiervan is de muziekkeuze, ook al geeft de muziek vaak een mooi sfeerbeeld, de tekst wil vaak de situatie te veel uitleggen. Bijvoorbeeld als Mason bij zijn moeder vertrekt om op kamers te gaan hoor je Family of the Year – Hero: ‘Let me go. I don’t wanna be your hero. I don’t wanna be a big man.’. Soms zit het er echt een beetje naast, als hij bij de openingstitels naar een strak blauwe lucht ligt te kijken, hoor je Coldplay – Yellow: ‘Look at the stars. Look how they shine for you’. Allebei prachtige liedjes maar naar mijn mening te veel gebruikt om de situatie uit te leggen of het gevoel van de personages aan te duiden terwijl die duidelijk genoeg is. De liedjes die de personages zelf zingen als ze met elkaar buiten zitten vind ik dan weer wel heel raak en precies goed zitten.

Al bij al vond ik het zeker de moeite waard. Het is niet een film die je even snel kunt zien, je moet er wel echt voor gaan zitten maar dan heb je ook echt iets beleefd als je weer opstaat!

Geschreven door Amber Arian
Illustratie door Micha de Graaf