Brozer | Regie: Mijke de Jong

De mens is niet gemaakt om te sterven.

Een film die drijft op de emotie. Al vind ik film misschien het verkeerde woord, het is meer een sterfproces. In het begin is het nog echt een film. Vier zussen waarvan er een (Muis, gespeeld door Leonoor Pauw) ernstig kanker heeft. Hoe gaan al die verschillende karakters om met de naderende dood. Langzaamaan wordt de film steeds meer een documentaire. Leonoor is namelijk echt doodziek en iedereen die aan de film mee werkt wordt daar in meegetrokken, niet alleen op de set maar ook in hun dagelijks leven.

Een mooi verhaallijntje vind ik die van Lieneke Le Roux. Zij gaat voor de film mee naar de echte chemokuren van Leonoor en ze worden daardoor steeds hechter. Op het sterfbed van Leonoor vraagt ze zich af of het niet vreemd is dat zij zo veel laatste uren met haar mag door brengen. Ze maken een film, dan is het logisch dat je veel tijd met elkaar door brengt, maar verschuiven die regels niet als je bijna dood gaat, of hoort dat er allemaal bij?

De emotie speelt bij deze film een hoofdrol. Het is mooi om te zien hoe de actrices worstelen met een vriendin die op sterven ligt en de rol die ze spelen. Wanneer is een emotie echt en wanneer niet? Als kijker word je ook een beetje op het verkeerde been gezet door de keuze van de camera’s. Soms is iets heel professioneel en met een goede camera gefilmd, soms met een simpele camcorder, het verschil in beeldvoering is dus vrij groot. Toch is het niet zo dat alles dat met de camcorder is opgenomen documentaire is en alles met de professionele camera fictie. Het loopt allemaal dwars door elkaar.

Er is een omslagpunt in de film wanneer een van de actrices even niet meer weet wat nep is en wat realiteit. Dan begint de film opnieuw en is alles wat je gezien hebt ook niet zo relevant meer. Zelf zou ik het interessant vinden als de film daar zou beginnen. Na dat punt krijgt de film ook een andere structuur. De verschillende scenes werden eerder al afgewisseld met een kleur, zo krijg je even een groot vlak rood en oranje, later komen hier ook teksten in te staan. Dit vind ik een beetje onhandige keuze omdat je als kijker niet weet van wie de teksten zijn, het zijn stukjes uit het blog dat Leonoor heeft bijgehouden. Ik vind het jammer dat dat niet duidelijk is, dan had ik het meer op waarde geschat.

Ik wil graag afsluiten met de sterfscène, die ik adembenemend vind. Leonoor ligt op bed. Je weet niet of ze al dood is of bijna dood. In de verte hoor je haar man praten. Het is nog niet helemaal tot hem doorgedrongen wat er gebeurd is. Hij lacht om een grap die zijn vrouw net nog heeft gemaakt, toen ze er nog was. Leonoor haar dochter smeert lippenstift op de lippen van haar net overleden moeder. Ook zij heeft het nog niet door. Als ze het dopje van de lippenbalsem kwijt zijn zegt ze grinnikend: ‘o grapje, ik had hem toch’.

Deze film is zeker de moeite waard. Voor mij gaat hij vooral over het feit dat de mens niet gemaakt is om te sterven. Wij zijn niet toegerust met de kracht en het mentale vermogen om te beseffen wat dat betekent, dat je gaat sterven. Hoe moet je iets doen wat je eigenlijk niet kan.
Wij zijn gemaakt om te leven.

Geschreven door Amber Arian