Ik weet niet of ze in het Portugees ook het gezegde ‘een wolf in schaapskleren’ kennen maar dat is precies waar dit ontvoeringsdrama van Fernando Coimbra over gaat. Verwacht geen film waar je twee uur lang op het puntje van je stoel zit. Want spannend is deze film niet. Dreigend en verrassend absoluut wel.

Want als Sylvia haar dochtertje Clarinha van school haalt, vertelt de juf dat ze al is opgehaald door buurvrouw Sheila. Maar Sylvia kent geen buurvrouw die Sheila heet en ze is ook niet ziek, zoals die vreemdeling beweerde. Maar waar is dan haar dochtertje? Al gauw wordt de minnares van Bernardo, de vader van Clarinha, verdacht van de ontvoering. “Ze ziet dit als een spelletje” vertelt hij wanhopig aan de politie. Dan vertelt hij alles over de affaire die hij al een jaar met de 25 jarige Rosa heeft en dat verhaal wordt als één grote flashback verteld.

Hoewel de film daarmee in het begin een enorme vaart krijgt waardoor je binnen tien minuten weet wie de verdachten zijn van de ontvoering, neemt de Braziliaanse regisseur daarna uitgebreid de tijd om het verhaal uit te kristalliseren. Op deze manier verdwijnt de spanning grotendeels die plaatsmaakt voor een sluimerende dreiging die rustig wordt opgebouwd door de trage vertelling van het verhaal.

Deze dreiging wordt met een perfect samenspel tussen camera, geluid en verhaal aan ons opgedrongen. Want met de vele extreme close-ups die Fernando gebruikt, zitten we letterlijk op de huid van de hoofdrolspelers. We zien de strakke huid van Rosa’s blote nek waar piepkleine blonde haartjes uitgroeien terwijl ze naakt op bed ligt of de rook die Bernardo uit zijn neus blaast terwijl hij Rosa op het station begluurt. Emoties hoeven op deze manier niet uitgesproken te worden want die zien we aan de kleinste veranderingen in de blikken van vooral Rosa.

Ook zij wordt verhoord door de politie waardoor haar kant van het verhaal ook de kans krijgt om verteld te worden in één langgerekte flashback. Wat begint als een ongecompliceerde affaire die vooral gebaseerd is op fysieke aantrekkingskracht tussen Bernardo en Rosa, ontwikkelt zich tot een ongezonde verhouding. Naast de close-ups, krijgt vooral het geluid een grote rol toebedeeld in de scènes tussen de twee minnaars: de snelle, oppervlakkige ademhalingen van Rosa en Bernardo die seks hebben, de diepe, schokkende ademhalingen van Rosa die bang wordt van haar minnaar en de langzame, brommende ademhaling van Bernardo die gek wordt van het verliefde meisje.

Dit geluid, de close-ups en het verhaal dat van twee kanten wordt belicht maken samen een prachtig verteld drama over overspel, jaloezie en controleverlies met in het midden een wolf in schaapskleren die zorgt voor een onverwacht einde.

~ Bianca Schrijver