Als je op vakantie bent met de auto kom je weleens na lang rijden opeens een wegrestaurant tegen. Na een lange rit moet je hoogstwaarschijnlijk naar de wc dus je besluit het restaurant even binnen te glippen. Terwijl je je een weg baant naar de wc, werp je een blik in het restaurant; koud, kil, grijs, somber, vermoeide hoofden en lange gezichten. En je vraagt je af; wie zou hier in godsnaam (willen) werken?

De 18 jarige Zehra en Ogul zijn de ongelukkigen. Zij werken in wegrestaurant langs de snelweg van Ankara naar Istanbul. Hun toekomst is net zo uitzichtloos als de snelweg langs het restaurant; zij wonen in een klein stadje dat vroeger gebouwd is voor de werknemers van de bloeiende staal- en mijnindustrie. Echter is deze bloei voorbij en dat kun je zien. Het stadje is verwaarloosd en de werkloosheid is hoog. Ogul vindt het werken in het restaurant niet heel erg omdat hij dan dicht bij Zehra is, op wie hij hopeloos verliefd is. Zehra wil hem niet maar wil simpelweg graag ontsnappen aan dit monotone grijze leventje, maar dat is lastig. Als vrouw heb je niet veel te zeggen en dan ook weinig kans op een goede baan. Ze denkt haar antwoorden te vinden in de zwijgzame vrachtwagenchauffeur Mahur die haar betoverd met zijn mysterieuze verschijning. Echter laat hij haar enkel achter met vragen als hij plotseling verdwijnt en niks meer van zich laat horen. En niet alleen met vragen, ze is ook zwanger van hem. Maar hoe ga je om met de schaamte van de zwangerschap zonder getrouwd te zijn? Dit leidt tot een wel heel wrede climax waardoor je nooit meer ‘even snel’ een wegrestaurant in kan gaan zonder aan deze film te denken.

De extreme close-ups in de film zorgen voor een intimiteit, waardoor je Zehra ervaart als een heel fragiel kwetsbaar meisje. Dit in contrast met weide shots van sneeuwlandschappen en oneindige snelwegen geeft een enorm gevoel van isolationisme. Je leeft mee met de gevoelens van escapisme. Mede door het intrigerende acteerwerk van Neslihan Atagül (Zehra) en Baris Hacihan (Ogul) blijf je gehypnotiseerd naar het beeld kijken. Ook de scenes met Zehra en Mahur (vrachtwagenchauffeur) zijn, ondanks dat je weet dat het fout is, magisch. Ze zeggen helemaal niks tegen elkaar, waardoor de spanning hoog is. Je houdt bijna je adem in, hopend dat niemand iets zegt omdat woorden het moment alleen maar kunnen schaden. De tederheid van het moment zorgt echter ook voor nog meer onbegrip omdat Mahur haar zomaar in de steek laat.

Één tip: ga er niet heen als je misselijk bent..

Geschreven door Paola Scholte