Een film over een rauwe moeder zoon relatie, maar daar dan ook alle kanten van, van het beschutting zoekende jongetje tot de agressieve tiener, van een blije kleuter tot het Oedipus complex. Maar vooral van een moeder die altijd van haar zoon zal blijven houden en op een dunne scheidslijn wankelt. Wanneer is iemand gek? Wanneer is haar zoon een gevaar? Wanneer laat je hem in de steek? En wanneer is het te laat?

Helaas zeg ik het niet zo vaak maar wat een prachtige film! Ik heb hem nu twee dagen geleden gezien en ik draag hem nog steeds met me mee, zo’n diepe indruk heeft hij op mij gemaakt. Je wordt van de ene emotie naar de andere geslingerd van korrelig geluk naar sissende ruzies. Normaal kan ik er niet tegen als er gegild wordt in een film, het komt maar zelden voor dat ik me echt mee laat voeren en er deel van uitmaak in plaats van enkel de toeschouwer te zijn, maar dit was een van de zeldzame keren,  Xavier Dolan weet het zo op te bouwen dat je niet anders kan.
Een van de oorzaken is de prachtige beeldvoering en goede acteursregie die goed bij elkaar passen. In het begin heeft de film een 1:1  (vierkant) kader waardoor je heel dicht bij de personages blijft en bijna geen omgeving links en rechts in beeld hebt. Dit sluit heel goed aan bij de personages die ook heel dicht bij hun emoties blijven en zowel opgesloten zitten in een vervelende situatie als letterlijk bekneld zitten in het beeldformaat.

In het eerste deel zit bijna geen ‘mooi shot’  daarmee bedoel ik een shot dat eigenlijk geen andere functie heeft dan mooi zijn, met als doel de kijker een beetje lucht te geven, vaak letterlijk de ruimte te geven door een mooi landschap te tonen. In het begin kom je niet los van het probleem, niet los van de personages, niet los van de emoties.

Doordat het begin zo beknellend is met af en toe een licht moment om even adem te happen ben je des te meer opgelucht als het de goede kant op gaat en dan is het beeldformaat ook niet te beroerd om je die vrijheid te gunnen en ineens naar 16:9 te veranderen en je vervolgens mee te voeren door prachtige landschappen. Ik had nog nooit zo iets gezien, wat een vondst.

Geschreven door Amber Arian