We bevinden ons in een fictief Canada, waar in 2015 een nieuwe, controversiële wet is aangenomen, die bepaalt dat ouders hun kinderen mogen laten opnemen in een ziekenhuis als ze niet meer voor hen kunnen zorgen. Steve, een gewelddadige tiener met ADHD, komt bij zijn moeder Diane te wonen, nadat hij uit een instelling voor onhandelbare jongeren is gezet. Hun tumultueuze relatie wordt hierdoor zwaar op de proef gesteld en zorgt ervoor dat Diane voor een ongelofelijk moeilijke beslissing komt te staan.

Het thema van een lastige moeder-zoon relatie is niet nieuw voor de jonge regisseur Xavier Dolan, die met Mommy op zijn vijfentwintigste alweer zijn vijfde film aan het grote publiek toont. In zijn autobiografische debuutfilm J’ai Tué Ma Mère gaat het ook om een verstikkende relatie tussen moeder en zoon. De link tussen deze film en zijn nieuwe film Mommy is dan ook snel gemaakt.

Dolan valt hier gelukkig niet in herhaling. Hoewel de thematiek te herkennen is uit zijn eerdere werk, mist in Mommy het autobiografische element. Dit is namelijk Dolans eerste film die niet over homoseksualiteit gaat en waar Dolan zelf geen acteerrol in heeft.

Meer dan met zijn andere films, weet Dolan de kijker diep te ontroeren. De hoofdrolspelers Anne Dorval en Antoine-Olivier Pilon sleuren ons met hun ijzersterke acteerwerk mee in het verhaal. Dorval, die al eerder in films van Dolan speelde, krijgt in Mommy de ruimte om zich van al haar kanten te tonen. Ze is als trailer trash, maar ook als zorgzame, maar wanhopige moeder zeer overtuigend. Pilon weet de kijker te charmeren, maar ook bang te maken in zijn rol van de wispelturige, onvoorspelbare Steve. We zien waarom zijn moeder van hem houdt, maar ook waarom hij haar tot waanzin drijft.

Dolan laat ons hiermee zien hoe intens en verwoestend een relatie tussen moeder en zoon kan zijn. Je zou denken dat deze thematiek vanzelfsprekend universeel is, maar pas na het zien van deze film krijg je het idee dat je écht begrijpt hoe een relatie zo hecht, maar toch zo destructief kan zijn. Eigenlijk was het niet nodig om dit verhaal in een fictieve toekomst te plaatsen; het verhaal zou net zo goed geplaatst kunnen zijn in het Canada van nu, waar geen dergelijke wet in het vooruitzicht staat.

We herkennen in Mommy Dolans signature style. De knap gefilmde, kleurrijke beelden geven de film een esthetiek, die de hem een genot voor het oog maakt. Anders dan in zijn eerdere werk, waarbij diepgang vaak ver te zoeken was, zorgt de knappe cameravoering hier echter niet voor schijnbare oppervlakkigheid; de diepgang gaat bij deze film niet verloren. Opvallend is dat Dolan het beeldformaat gedurende de film laat wisselen. Hiermee experimenteerde hij ook al in zijn vorige film Tom à la Ferme. Het grootste deel van de film is in een vierkant formaat gefilmd, wat ervoor zorgt dat je het benauwd krijgt. Dit past bij de inhoud van het verhaal: je voelt de uitzichtloosheid van de personages. Wanneer het beeldformaat wisselt naar breedbeeld, correspondeert dit ook met het gevoel van hoop en vrijheid van de personages. Dit heeft Dolan op mooie, originele wijze gedaan.

Xavier Dolan is er weer in geslaagd een prachtige film te maken. Het is hem vergeven dat hij zijn oude trucjes gebruikt, want ze maken de film herkenbaar als ‘een echte Dolan’. En ons wonderkind heeft deze auteurstatus zeker verdiend. Hij heeft zichzelf met Mommy weten te overtreffen. Met recht won deze hartverscheurende film de juryprijs bij Cannes. 

Geschreven door Emily Rhodes