Still the Water speelt zich af op het subtropische eiland Amani dat wordt omringd door de woeste zee en waar twee tieners de wereld om hen heen proberen te begrijpen. Het water speelt niet alleen (audio)visueel een grote rol in deze romantische film van Naomi Kawase maar staat ook voor de karakters van de hoofdrolspelers Kyôko en Kaito.

De zee kan woest zijn met opspattend water tegen de kliffen, hoge golven die het strand bedelven. Dat is Kyôko. Ze is een mooi meisje dat doet waar ze zin in heeft en niet bang is om haar emoties te tonen. Daarmee overstroomt ze soms haar vriend, Kaito, op wie het spreekwoord ‘stille wateren, diepe gronden’ absoluut van toepassing is. Hij is zo’n typische 16-jarige jongen met sluik haar dat voor zijn ogen valt en die in een gesprek vaak niet verder komt dan wat gemompel.

Beide tieners hebben zo hun eigen problemen. Kaito heeft op de avond van de volle maan een lijk in de zee gevonden en is sindsdien bang om het water in te gaan. Dat terwijl Kyôko het liefst met haar schooluniform nog aan de zee in duikt. Kyôko’s moeder ligt op sterven en zo moeten de twee allebei dealen met de dood. En dat terwijl ze allebei stiekem verliefd op elkaar zijn en niet zo goed weten hoe ze daarmee om moeten gaan.

Het enige dat zeker is, is dat Kyôko en Kaito zoveel mogelijk samen willen zijn om samen over het eiland te fietsen: Kaito fietst terwijl Kyôko achterop staat om de wind te vangen die altijd over het eiland raast. Hoewel het plot veel elementen bevat die de film van begin tot eind moet boeien, merkte ik dat mijn gedachten tijdens de film afdwaalden. Misschien ben ik te stads voor deze film vol mooie natuurbeelden, misschien komt het omdat ik nog nooit een Japanse film zag, maar ik denk dat het vooral komt door de trage opbouw. De scènes zijn bijna allemaal fragiel en daar horen zacht gefluister, lange scènes en weinig dialoog bij. Deze stijl is wennen in mijn wereld die veel sneller gaat dan de wereld van Kaito en Kyôko.

Gelukkig houden de prachtige beelden van het eiland je aandacht erbij. En telkens speelt het water de hoofdrol. Want wie op een eiland woont, je hoort altijd de ruis van de golven. Still the Water heeft dan ook geen achtergrondmuziek want wat is er mooier dan het geluid van de zee? En terwijl de wind en de zee de stemming op het eiland bepalen, zwiert de kijker ook mee. Want het lijkt wel of de camera niet op een statief staat maar zich als een takje in de wind laat meevoeren. En ook dat levert mooie, schokkerige en zwierende beelden op.

Still the Water is dus niet een film die je moet kijken als je moe bent want dan is de kans groot dat je in slaap valt. Maar als je wakker genoeg bent, ontdek je de schoonheid van Japan en de opbloeiende liefde tussen tieners die te maken krijgen met dood en scheiding. En als je Rialto verlaat en de drukke Ceintuurbaan op gaat, besef je ook dat het heerlijk moet zijn op een stil eiland te wonen.

Geschreven door Bianca Schrijver